ΡΟΔΑΚΙΝΑ "ΤΑΜΠΑΚΙΕΡΑ" // PESCA TABACCHIERA O SATURNINA

ΡΟΔΑΚΙΝΑ "ΤΑΜΠΑΚΙΕΡΑ"

Ισως εχετε δει και στην Ελληνικη αγορα κατι παραξενα ροδακινα, "πατημενα" στην μεση, τα οποια εχουν ιδιαιτερα "τσιμπημενη" τιμη. Θα τα βρειτε ως flat peach, ή ροδακινα ντονατ ή ακομη και ούφο! Δεν προκειται για ενα ακομη μεταλλαγμενο φρουτο, το αντιθετο μαλιστα! 
Τα πρωτοδοκιμασα στην Ιταλια το 2009, οπου η ποικιλια αυτη ονομαζεται "ταμπακιερα" ή "σατουρνινα" (απο τον πλανητη Ποσειδωνα με τα δαχτυλιδια του, που φαινεται να εχει ελλειψοειδες σχημα). Η καταγωγη αυτης της ποικιλιας, φαινεται οτι ειναι απο την Ασια, πολυ πιθανον να εφτασαν στην Ευρωπη, μεσω του Δρομου του Μεταξιου και κατεληξαν να καλλιεργουνται στην Ισπανια και στην Νοτια Ιταλια. Στην Ιταλια, καλλιεργειται στις πλαγιες του ηφαιστειου της Αιτνας, και ειδικα στις κοιλαδες του Simeto και της Alcantara. Μεχρι το 1800 δεν επιτρεποταν η καλλιεργεια οπωροφορων στην Σικελια, λογω των διαφορων απαγορευσεων που επεβαλλαν οι τοπικοι φεουδαρχες. Γυρω στο 1950 αρχισε μια αγροτικη μεταρρυθμιση στο νησι, με την αντικατασταση των μονοετων καλλιεργιων με πολυετεις. Τοτε εμφανιζεται και η συστηματικη καλλιεργεια της σατουρνινας, παραλληλα με μια αλλη ονομαστη για την ποιοτητα της καλλιεργεια της Σικελιας, τα φυστικοδεντρα του Μπρόντε. Μετα απο σχετικες ερευνες σε ενδημικα φυτα αναπτυχθηκε η καλλιεργεια της συγκεκριμενης ποικιλιας ροδακινου, που ευνοειται ιδιατερα απο το ιδιομορφο ηφαιστειογενες εδαφος, αλλα και κλιμα της περιοχης. Για αρκετα χρονια τελουσαν υπο την προστασια της οργανωσης του Slow Food, με σκοπο να πριμοδοτησει την ιδιαιτερα δυκολη καλλιεργεια ενος αγνου παραδοσιακου προϊοντος. Σημερα καλλιεργουνται επισης και στον Ιταλικο βορρα, στην Emilia Romagna. 
Στην Ελλαδα, τα δεντρα εισηχθησαν μαλλον απο την Κινα και αρχισαν να καλλιεργουνται προσφατα στην Ημαθια, που φημιζεται για τα ροδακινα της.
Προκειται για ενα φρουτο μαλλον μικρο σε μεγεθος που η σαρκα του ειναι σχεδον λευκη, γλυκεια, μαλακη και ιδιατερα αρωματικη και θυμιζει τα ροδακινα που τρωγαμε καποτε... Πρεπει να σημειωσω οτι τα αντιστοιχα ροδακινα που καλλιεργουνται στην περιοχη της Εδεσσας ειναι αρκετα πιο μεγαλα απο αυτα που ειχα δει στην Ιταλια. Το κουκουτσι τους ειναι πολυ μικρο, πιο μικρο απο αυτο του βερικοκου. 
Η τιμη τους ειναι "τσιμπημενη" οχι μονο στην Ελλαδα, αλλα και στην Ιταλια, οπου τα ειχα πρωτοδει. Αυτο δικαιολογειται απο το γεγονος οτι η παραγωγη τους ειναι δυσκολη και περιορισμενη, δεν διατηρουνται για πολλες ημερες μετα την συγκομιδη και λογω του σχηματος τους, θελουν ειδικη συσκευασια.
Καταναλωνονται κατα προτιμηση φρεσκα, ως φρουτο. Στην Ιταλια, τα χρησιμοποιουν επισης για την παρασκευη παγωτου και γρανιτας, που οπως καταλαβαινετε γινονται ιδιατερα αρωματικα. Μια μικρη τοπικη επχειρηση παρασκευαζει επισης διαφορες βιολογικες μαρμελλαδες και σιροπια, με σκοπο να μην παει χαμενο το ευαισθητο εμπορευμα που δεν ειναι καταλληλο για να διοχετευθει περαιτερω στην αγορα.

PESCA TABACCHIERA O SATURNINA

Ultimamente sono apparse anche nel mercato greco e hanno insospettito la gente che crede che si tratta di ancora un prodotto omg.
La pesca tabacchiera o saturnina è una rara varietà di pesche, la cui produzione è tipica delle pendici dell'Etna. Particolarmente, viene coltivata nelle Valli del Simeto e dell'Alcantara. Il suo nome è dovuto alla forma schiacciata sui lati, che ricorda proprio la tabacchiera o il pianeta Saturno con i suoi "anelli". Oggi si coltiva anche in alcuni parti dell'Italia del Nord, sopratutto in Emiglia Romagna. La coltivazione della saturnina cominciò nel 1950, con la riforna agraria in Sicilia. E un albero adatto al suolo vulcanico ma anche al clima della zona.
Pare che ultimamente, qualche coltivatore greco, a Edessa ha cominciato a coltivare questa varietà, in una zona che è nota in tutta la Grecia,per la qualità delle sue pesche.
Il frutto è di taglia medio piccola, con polpa bianca, morbida, molto dolce, con sapore particolarmente profumato che ricorda le pesche di una volta... Il suo nocciolo è molto piccolo, come quello dell'albicocca.
Il suo prezzo è certo più alto da quello delle pesche comuni. Questo si giustifica dalla produzione limitata, dal fatto che deve essere consumato entro 2-3 giorni dalla raccolta e poi necessita un imballagio speciale, causa la sua forma non tradizionale.
Meglio consumarla fresca, per assaporare i suoi profumi. Viene utilizzata anche dall'industria dolciaria per preparare granite e gelati.