COLESLAW SALAD // INSALATA COLESLAW (INSALATA DI CAVOLO E CAROTE AMERICANA)

COLESLAW SALAD

Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2015, μια κλασσική συνταγή για εύκολη και νόστιμη σαλάτα ή συνοδευτικό, μπορείτε να την χρησιμοποιήσετε με διάφορους τρόπους.
Ομολογώ ότι δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τις σαλάτες με μαγιονέζα, αλλά από την στιγμή που ξεκίνησα να παρασκευάζω την μαγιονέζα μόνη μου στο σπίτι, άρχισα να αλλάζω και γνώμη! Αν φοβάστε την σπιτική μαγιονέζα λόγω των ωμών αυγών, προσεχώς και πολύ σύντομα θα σας αποκαλύψω μία μέθοδο με την οποία μπορείτε να παστεριώνετε τα αυγά, ακόμη και στην μαγιονέζα (εδώ).
Την μαγιονέζα που χρησιμοποίησα στην σημερινή συνταγή, την έφτιαξα με ωμά αυγά, τα οποία αγοράζω εδώ και χρόνια από παραγωγό, τον οποίο εμπιστεύομαι. Δεν θα σας δώσω όμως την συνταγή, γιατί πιστεύω πως δεν έχει νόημα, αφού για να την φτιάξω χρησιμοποίησα το ειδικό εξάρτημα που έχει το ραβδομπλέντερ μου, το οποίο την ετοιμάζει μέσα σε λιγότερο απο 1 λεπτό! Αυτό το εξάρτημα απλά υπήρχε στην αρχική συσκευασία του ραβδομπλέντερ και τελικά αποδείχτηκε εξαιρετικά χρήσιμο για την παρασκευή σαλτσών...
Η σαλάτα coleslaw (προφέρεται κόλλσλο), ήταν ήδη γνωστή στην ολλανδική κουζίνα κατά τον 18ο αιώνα, ως μια σαλάτα λάχανο με ντρέσινγ από λιωμένο βούτυρο, ξύδι και λάδι. Η συνταγή, όπως την φτιάχουμε σήμερα, είναι σίγουρα νεώτερη εκδοχή, αφού η μαγιονέζα έγινε γνωστή εκτός συνόρων Γαλλίας, μετά τα μέσα του 18ου αιώνα. Η λέξη coleslaw προέρχεται από το ολλανδικό koolsla; kool (στα ολλανδικά προφέρεται κόλλ) σημαίνει λάχανο και sla σαλάτα. Η συνταγή έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες και συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη, μαζί με τους ολλανδούς εποίκους, που εγκαταστάθηκαν εκεί, γύρω στα τέλη του 17ου με αρχές του18ου αιώνα; ήταν μάλιστα τόσο πολλοί, ώστε αρχικά η σημερινή Νέα Υόρκη είχε ονομαστεί Νέο Αμστερντάμ! Η λέξη koolsla πέρασε στην αμερικάνικη διάλεκτο και ενσωματώθηκε με το πιό αγγλόφωνο coleslaw. Από τότε αποτελεί ένα από τα πιό δημοφιλή συνοδευτικά της αμερικάνικης κουζίνας. Θα την συναντήσετε συχνά σε φαστφουντάδικα, είτε ως σαλάτα, είτε ως συνοδευτική σως σε σάντουιτς ή χάμπουρκερ. Βασικά συστατικά το λάχανο, το καρότο και η μαγιονέζα, αν και μπορεί να παρασκευαστεί χωρίς την τελευταία. Μπορεί να περιέχει μουστάρδα, buttermilk, sour cream ή ξύδι. Υπάρχουν επίσης διάφορες παραλλαγές με πίκλες, τσιγαρισμένο μπέϊκον, πράσο ή πιπεριά.
Πληροφορίες από : Wikipedia, Culinarylore
Η συνταγή είναι απο το Top secret recipes (εδώ) , το οποίο ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε την μυστική συνταγή των περίφημων KFC. Ομολογώ οτι την αυθεντικη δεν την έχω δοκιμάσει για να έχω μέτρο σύγκρισης, έτσι κι αλλιώς δεν είμαι φαν του fast food. Φτιάχνεται πανεύκολα και διατηρείται άνετα για περίπου μια εβδομάδα. Στην θέση του buttermilk χρησιμοποίησα ξυνόγαλο. Αν θέλετε να δώσετε περισσότερο χρώμα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και μωβ λάχανο. Οι άντρες μου την λάτρεψαν και την συνδύασαν με τα πάντα, και βέβαια την πρόσθεσαν και στα σάντουιτς τους...

Δόση : για 6 άτομα
Βαθμός δυσκολίας : εύκολο
Υλικά : 1 μικρό λάχανο,
                 1 μικρό καρότο,
                 1 μικρό κρεμμύδι.
γιά το dressing : 1/2 φλ. μαγιονέζα,
                                 2 κ.σ. ζάχαρη κρυσταλλική,
                                 1/2 φλ. ξυνόγαλο,
                                 3 κ.σ. ξύδι λευκό,
                                 1 κ.σ. χυμό λεμονιού,
                                 1/2 κ.γ. αλάτι θαλασσινό.
για το σερβίρισμα : μαύρο πιπέρι φρεσκοτριμμένο.
Προετοιμασία :
Ψιλοκόψτε το λάχανο, το καρότο και το κρεμμύδι. Βάλτε όλα τα λαχανικά μέσα σε ένα ευρύχωρο σκεύος και πιέστε καλά με τα χέρια σας, να βγούν τα υγρά τους.
Αναμείξτε όλα τα υλικά του dressing και χτυπήστε τα με τον αυγογδάρτη μέχρι να γίνουν σαν κρέμα. Περιχύστε τα λαχανικά με το dressing και αναμείξτε.
Αφήστε την σαλάτα να ξεκουραστεί στο ψυγείο, για τουλάχιστον ένα δίωρο.
Μπορείτε να σερβίρετε με λίγο φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπεράκι.
Διατηρείται για περίπου 1 εβδομάδα στο ψυγείο.

INSALATA COLESLAW

Ulitmo post del 2015 sarà un contorno, che potete prepararlo per arricchire la cena o il buffet del Capodanno.
Ammetto che la maionese poi non mi piace tanto, molto probabilmente perchè contiene le uova crude, delle quali non sopporto l' odore. Quando però ho preparato la maionese a casa, con uova freschissime e altri ingredienti scelti, ho cominciato a provare una certa simpatia per lei... Molti non preparano la maionese a casa, per paura di salmonella dalle uova crude, ma molto presto vi darò una ricetta (qui) con le uova pastorizzate. Io intanto continuo ad utilizzare le uova crude, comprate sempre dallo stesso allevatore di fiducia. Questa volta non vi dò la ricetta dela maionese, siccome l' ho preparata utilizzando l' apposito attrezzo del mio frullatore ad immersione; un acquisto fatto a caso, io volevo il frullatore ma la confezione comprendeva anche l' aggegio per preparare le salse. Molto utile. La maionese la prepara in meno di 1 minuto e mio marito non smette ad utilizzarlo (lui la adora)!
L' insalata coleslaw viene dalla cucina ollandese, ed era già nota nel '700, come un' insalata al cavolo crudo, condita con burro fuso, aceto e olio. Oggi il burro non c'è, ma al suo posto c'è la maionese, un' aggiunta più recente, siccome è stata dffiusa olte al confine francese verso la fine del '700. La parola coleslaw deriva dall' olandese koolsla, dove kool (viene pronunciato coll) significa cavolo cappuccio e sla, insalata. La ricetta della coleslaw è arrivata negli Stati Uniti con gli immigranti ollandesi, che sono afflusi a New York, verso la fine del '700 e inizi dell' '800; erano tanto numerosi, che all' inzio la citta veniva chiamata New Amsterdam. La parola koolsa è stata anglicizzata ed è passata nell' idioma americano come coleslaw. E diventata un' insalata o contorno molto popolare, incluso nel menu dei fast foods. Gli ingredienti prinicpali sono il cavolo cappuccio, la carota e la maionese, anche se sono varianti anche senza quest' ulitma. Può contenere, salsa di senape, latticello, panna acida o aceto. Ci sono anche varianti pià ricche con sottaceti, bacon rosolato, porro o peperone. 
Informazioni tratte da : Wikipedia, Culinarylore
Ho seguito la ricetta pubblicata a Top secret recipes (qui), il quale sostiene che è quella originale dei KFC (mai avevo messo il piede, non sono poi fan del fast food), comnque sia è molto buona.
La coleslaw viene preparata facilmente e conservata per una settimana ca. I miei uomini l' hanno adorata e l' hanno abbinata a tutto, forse è stata la prima volta che D. ha mangiato un' insalata tanto volentieri (tra l' altro adora la maionese...).

Dosi : per 6 persone
Difficoltà : facile
Ingrdienti : 1 cavolo cappuccio piccolo,
                           1 carota piccola,
                           1 cipolla piccola.
per la salsa : 1/2 tazza di maionese,
                          2 cucchiai di zucchero semolato,
                          1/2 tazza latticello,
                          3 cucchiai aceto bianco,
                          1 cucchiaio succo di limone,
                          1/2 cucchiaino sale marino.
per la finitura : pepe nero macinato.
Preparazione :
Tritate finemente il cavolo, la carota e la cipolla. Se volete un tocco di colore in più, potete utilizzare anche il cavolo viola. Ponete tutto entro una terrina capiente e mescolate premendo con le mani, per fare appassire il cavolo ed estrarre il suo liquido.
Frullate tutti gli ingredienti della salsa, fino a prendere un composto omogeneo. 
Versate la salsa sulle verdure e mescolate. 
Lasciate riposare nel frigo per almeno un paio d' ore.
Servite con un pizzico di pepe macinato.
Si conserva nel friglo per 1 settimana ca. 

ZUPPA INGLESE : ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ TRIFLE // ZUPPA INGLESE

ZUPPA INGLESE : ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ TRIFLE

Zuppa inglese (προφέρεται τζούπα ινγλέζε) στα ιταλικά σημαίνει "αγγλική σούπα". Οπως βλέπετε και στις φωτογραφίες, δεν πρόκειται για κάποια σούπα, αλλά για γλυκό, το οποίο πολλοί παρομοιάζουν και με το τιραμισού. Τα μπισκότα σαβοϊάρντι (σαβαγιάρ επί το γαλλικότερον) πάντως δεν είναι κοινό τους χαρακτηριστικό, αφού πολλές φορές στην τζούπα ινγλέζε αντικαθιστώνται με παντεσπάνι. Το κοινό τους σημείο είναι ότι πρόκειται για δύο κρεμώδη γλυκά (οι ιταλοί τα ονομάζουν "dolci al cucchiaio" δηλαδή γλυκά του κουταλιού), που τα σερβίρουν συνήθως ως επιδόρπιο.
Η τζούπα ινγκλέζε συγκεντρώνει μεν τα χαρακτηριστικά ενός ιταλικού γλυκού, για την καταγωγή της όμως υπάρχουν πολλές διαφορετικές εκδοχές που δείχνουν ότι προέκυψε από το αγγλικό τράϊφλ. Η Ferrara, είναι μία από τις πόλεις που λατρεύει την τζούπα ινγκλέζε, και σύμφωνα με τους φεραρέζους, κατά τον 16ο αιώνα, ο λόρδος Sir Charles O’ Connor, μπάτλερ εκ Γηραιάς Αλβιώνος στην αυλή των d' Este, πρότεινε στην κουζίνα του παλατιού ένα γλυκό της πατρίδας του, το trifle, το οποίο οι άγγλοι το είχαν περι πολλού και το θεωρούσαν ως "την αρχή όλων των γλυκών". Οι ζαχαροπλάστες της αυλής, ανασύνθεσαν την αγγλική συνταγή με τα υλικά που είχαν διαθέσιμα και προέκυψε ένα γλυκό που αγαπήθηκε αμέσως. Η ονομασία "σούπα", βγήκε από το γεγονός ότι το παντεσπάνι το έβρεχαν με αρκετό λικέρ, ενώ το "αγγλική" τόνιζε την παρουσία του αλκοόλ, μιάς και οι άγγλοι στην Ιταλία είχαν την φήμη οτι ήταν "γερά ποτήρια"! Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται με μικρές παραλλαγές σε διάφορες περιοχές της Κεντρικής Ιταλίας. Υπάρχει ακόμη η εκδοχή ότι η τζούπα ινγλέζε γεννήθηκε στην Γαλλία, κατά την διάρκεια του εκατονταετούς πολέμου, και φυσικά η εκδοχή ότι εισήχθη στην ιταλική κουζίνα αυτούσια η συνταγή από την αγγλική. Γεγονός είναι πάντως, ότι η τζούπα ινγκλέζε καταγράφεται για πρώτη φορά  στις αρχές του 1800, σε εγχειρίδιο ζαχροπλαστικής απο τον Vincenzo Agnoletti, ενώ στα τέλη του ίδιου αιώνα, ο Pellegrino Artusi καταχωρεί την συνταγή στο περίφημο βιβλίο του, βίβλο της ιταλικής κουζίνας, La Scienza in Cucina e l’Arte di Mangiar Bene, στο νούμερο 675.
Η τζούπα ινγκλέζε είναι σήμερα, μαζί με το τιραμισού, ένα από τα πιό δημοφιλή επιδόρπια, ιδίως στην Κεντρική Ιταλία (περιοχές Emilia Romagna, Toscana, Marche, Umbria και Lazio), βέβαια με μικρές παραλλαγές στα συστατικά της, από περιοχή σε περιοχή.
Η τζούπα ινγκλέζε αποτελείται βασικά απο αλεπάλληλες στρώσεις μπισκότων σαβαγιάρ ή παντεσπανιού, βρεγμένα σε λικέρ αλκέρμες, ροζολίο (λικέρ τριαντάφυλλο) ή ρούμι, που εναλάσσονται με κρέμα ζαχαροπλαστικής. Η χρήση του αλκέρμες είναι πιό πρόσφατη και βέβαια, λόγω του έντονου χρώματος που έχει το λικέρ, δίνει στο γλυκό μια πιό εντυπωσιακή σκηνική παρουσία. Πολλές φορές η κλασσική κρέμα ζαχαροπλαστικής εναλλάσσεται με την σοκολατένια της παραλλαγή, και πάλι γιά ένα πιό όμορφο αποτέλεσμα οπτικά, αλλά αποκτά και πιό πλούσια γεύση. 

Δόση : για 6-8 άτομα
Βαθμός δυσκολίας : εύκολο
Υλικά : 1 δόση κρέμα ζαχαροπλαστικής,
                1 δόση κρέμα ζαχαροπλαστικής με σοκολάτα,
                μπισκότα σαβαγιάρ (περίπου 30 κομμάτια),
                100 gr κρέμα γάλακτος.
για το σιρόπι : 100 gr νερό,
                           200 gr ζάχαρη κρυσταλλική,
                           100 gr λικέρ αλκέρμες.
Προετοιμασία :
Ετοιμάστε την κρέμα ζαχαροπλαστικής, σύμφωνα με τις δόσεις και τι οδηγίες που θα βρείτε εδώ.
Ετοιμάστε την σοκολατένια κρέμα ζαχαροπλαστικής, σύμφωνα με τις δόσεις και τι οδηγίες που θα βρείτε εδώ.
Βάλτε τις κρέμες μέσα σε κρονέ με απλή μύτη (αν χρησιμοποιείτε κορνέ μιας χρήσης δεν χρειάζεται καν μύτη, απλά κόψτε την άκρη τους).
Χρησιμοποίησα μπισκότα σαβαγιάρ τα οποία επίσης τα έφτιαξα εγώ. Συνταγή για τα σαβαγιάρ θα βρείτε εδώ.
Ετοιμάστε το σιρόπι. Βάλτε την ζάχαρη με το νερό σε ένα κατσαρολάκι και αφήστε τα να βράσουν 3 λεπτά, ανακατεύοντας για να διαλυθεί η ζάχαρη. Κατεβάστε το από την φωτιά, προσθέστε το λικέρ και αφήστε το σιρόπι να κρυώσει τελείως πριν το χρησιμοποιήσετε.
Αν αναρρωτιέστε που βρήκα το λικέρ αλκέρμες, το είχα παρασκευάσει και αυτό μόνη μου (συνταγή εδώ), έχοντας κατά νού να το χρησιμοποιήσω για να φτιάξω την τζούπα ινγκλέζε και κάποια άλλα γλυκά. Εναλλακτικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και κάποιο άλλο λικέρ με έντονο κόκκινο χρώμα ή ρούμι.
Χτυπήστε την κρέμα γάλακτος σε σαντιγύ (οδηγίες θα βρείτε εδώ). Εγώ την άφησα άγλυκη, αν θέλετε, μπορείτε να προσθέσετε 1 γεμάτη κουταλιά ζάχαρη άχνη.
Το γλυκό μπορεί να παρουσιαστεί μέσα σε ένα μεγάλο μπωλ ή να σερβιριστεί σε ατομικά μπωλάκια ή ποτήρια.
Περάστε τα σαβαγιάρ γρήγορα μέσα από το σιρόπι και τοποθετήστε μία στρώση στον πάτο του μπωλ. Καλύψτε με περίπου 1 εκ. απο την κρέμα σοκολάτας. Τοποθετήστε ένα στρώμα μπισκότα και καλύψτε με περίπου  1 εκ. από την απλή κρέμα ζαχαροπλαστικής. Συνεχίστε εναλάσσοντας τα μπισκότα, πάντα βρεγμένα στο σιρόπι, με τις κρέμες. Η τελευταία στρώση πρέπει να είναι λευκή κρέμα ζαχαροπλαστικής με γραμμές από κρέμα σοκολάτας, για να τονιστεί η διχρωμία. Διακοσμήστε με ροζέτες σαντιγύ, και αν θέλετε μισά μπισκότα σαβαγιάρ, και πάλι σιροπιασμένα.
Αφήστε το γλυκό στο ψυγείο για ένα δίωρο πριν το σερβίρετε.
Σερβίρετε μεγάλες κουταλιές μέσα σε μπωλάκια ή πιατάκια, φροντίζοντας να φαίνονται οι διαφορετικές στρώσεις του γλυκού. 

ZUPPA INGLESE

La zuppa inglese è un desset puramente italiano, diffuso piuttosto nell' Italia Centrale : Emilia Romagna, Toscana, Marche, Umbria e Lazio. L' origine del suo nome è particolarmente dubbia e ci sono molte leggende sull' argomento. Secondo i ferraresi, nel '500, l' inglese Sir Charles O’ Connor, scalco presso la corte estense, ha suggerito alla cucina del palazzo il tirfle, dolce che per gli inglesi era considerato "la madre dei dolci". I cuochi della corte ferrarese hanno reinterpretato il dolce inglese, utilizzando ingredienti che avevano disponibili, ed è nata la zuppa inglese. Il termine zuppa è stato utilizzato, perche il pan di spagna veniva bagnato al liquore, mentre l' inglese sottolineava la presenza dell' alcool, all' inglese, siccome gli italiani consideravano che gli inglesi alzavano prorio il gomito. Questa leggenda viene ripetuta con variazioni in vari luoghi dell' Italia Centrale. Ci sono ancora le ipotesi, che la zuppa inglese è stata nata in Fracnia durante la Guerra dei cent' anni e che la ricetta è stata adotatta inalterata dagli italiani, cioè direttamente dalla pasticceria inglese. Il fatto è che la zuppa inglese viene nominata per la prima volta agli inizi del '800 da Vincenzo Agnoletti, mentre veso la fine dello stesso secolo, Pellegrino Artusi la comprese nel suo libro La Scienza in Cucina e l’Arte di Mangiar Bene, catalogata al numero 675.
La zuppa inglese viene composta da pan di spagna o savoiardi, imbevuti di liquore (principalmente alchermes, ma anche rosolio o rum) alternati da crema pasticcera. L' alchermes è stato inserito recentemente, certo prima di tutto per il suo colore rosso vivace, che colora pure il biscotto. La crema pasticcera classica, spesso viene alternata con quella al cioccolato, non solo per l' effetto visivo, ma anche per arricchire il sapore del dolce.

Dosi : per 6-8 persone 
Difficoltà : facile
Ingredienti : 1 dose crema pasticcera,
                            1 dose crema pasticcera al cioccolato,
                            savoiardi (30 ca.),
                            100 gr panna montata.
per la bagna : 100 gr acqua,
                           200 gr zucchero semolato,
                           100 gr liquore alchermes.
Preparazione : 
Preparate la crema pasticcera con le dosi e le istruzioni che troverete qui.
Preparate la crema pasticcera al cioccolato con le dosi e le istruzioni che troverete qui.
Ponete le creme in sac-a-poche con bocchetta liscia grossa (se utilizzate i sac-a-poche monouso non è necessaria la boccheta, basta tagliate la punta).
Ho utilizzato savoiardi fatti a casa. La ricetta per i savoiardi, la troverete qui.
Preparate la bagna. Ponete lo zucchero con l' acqua in un pentolino e lasciate cuocere per 3 minuti, mecolando per far sciogliere lo zucchero. Ritirate dal fuoco, aggiungere l' alchermes e mescolate. Lasciate raffreddare completamente prima di utilizzarla.
L' achermes certo non esiste in Grecia, l' avevo preparato a casa (ricetta qui) avendo in mente proprio di utilizzarlo per preparare la zuppa inglese e qualche altro dolcetto italiano.
Anche se, secondo la ricetta originale, l' alchermes è di rigore, in altrnativa potete utilizzare il rosolio o il rum (certo col rum i biscotti saranno al naturale e non avranno il bel colore rosato...).
Ho utilizzato la panna montata non zuccherata, se vi piace, potete montare la panna aggiungendo 1 cucchiaio di zucchero a velo.
La zuppa inglese può essere servita entro un grande recipiente, preferibilmente di vetro transparente, per fare vedere i strati di colori alternati, o preparare della monoporzioni.
Passate velocemente i savoiardi alla bagna e disponete un strato sul fondo del recipiente. Disponete ca. 1 cm di crema pasticcera al cioccolato. Coprite con savoiardi bagnati e disponete 1 cm di crema pasticcera semplice. Continuate allo stesso modo, fino all' esaurimento degli ingredienti. L' utlimo strato deve essere di crema pasticcera bianca rigata da crema pasticcera al cioccolato, per sottolineare la presenza di due creme.
Decorate con fiocchi di panna montata e qualche savoiardo inzuppato all' alchermes.
Lasciate riposare nel frigo per almeno un paio d' ore.
Servite a cucchiaiate, per far si che siano evidenti i strati alternati della zuppa inglese.

      

ΚΡΕΜΑ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΜΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ, ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΙΚΟ // CREMA PASTICCERA AL CIOCCOLATO, PREPARATA AL MICROONDE

ΚΡΕΜΑ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ  ΜΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ, ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΙΚΟ

Πριν ασχοληθώ με το food blogging συχνά έφτιαχνα γλυκά με έτοιμες κρέμες, απο αυτές που είναι σε σκόνη και απλά τις ανακατεύεις με γάλα. Σήμερα απορώ γιατί δεν έφτιαχνα τις κρέμες μόνη μου με φρέσκα υλικά, αφού και δύσκολο δεν είναι, αλλά και η γεύση είναι παρασάγγας καλύτερη απο αυτή των έτοιμων. Το ... κακό είναι ότι έχω πλέον πρόβλημα και με τα γλυκά των ζαχαροπλαστείων, γιατί πολλά από αυτά παρασκευάζονται επίσης με έτοιμες κρέμες, γι' αυτό και συνήθως είναι πολύ γλυκά, για να καλύπτεται η γεύση τους που δεν λέει και πολλά...
Την κρέμα ζαχαροπλαστικής την φτιάχνω πλέον στον μικροκυματικό, με την συνταγή του L. Montersino (δείτε εδώ την σχετική ανάρτηση). Ετοιμάζεται πολύ πιό γρήγορα (αν τα υλικά είναι σε θερμοκρασία δωματιού θέλει λιγότερο απο 10 λεπτά) και λερώνεται μόνον ένα σκεύος. Από τότε που πρωτοέφτιαξα αυτήν την κρέμα, άρχισα να συμπαθώ πολύ περισσότερο τον  μικροκυματικό μου φούρνο, τον οποίο μέχρι τότε τον είχα μόνο για το ζέσταμα των φαγητών. 
Για την σοκολατένια εκδοχή της κρέμας ζαχαροπλαστικής, ήμουν ανάμεσα σε δύο συνταγές, και οι δυό τους απο τους αγαπημένους μου ζαχαροπλάστες : τον Luca Montersino και τον Iginio Massari. Επειδή και οι δύο συνταγές είχας στοιχεία που μου άρεσαν, τελικώς έφτιαξα μία νέα συνταγή, παντρεύοντας τις δύο αρχικές. Ομολογώ ότι είναι πάρα πολύ ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα! Αυτή η κρέμα ζαχαροπλαστικής έχει τέλεια σοκολατένια γεύση και ωραία δεμένη υφή. Εννοείται ότι την φτιάχνουμε και αυτήν στον μικροκυματικό...

Βαθμός δυσκολίας : εύκολο
Υλικά : 400 gr γάλα φρέσκο πλήρες,
                 100 gr κρέμα γάλακτος 35% λιπαρά,
                 120 gr κρόκους (από 6 αυγά),
                 120 gr ζάχαρη κρυσταλλική,
                 30 gr corn flour,
                 3o gr κακάο άγλυκο,
                 150 gr κουβερτούρα 50% κακάο.
Προετοιμασία :
Με ένα κοφτερό μαχαίρι, κόψτε την σοκολάτα σε μικρά κομματάκια και κρατήστε την στην άκρη. 
Ετοιμάστε την κρέμα ζαχαροπλαστικής στον μικροκυματικό, σύμφωνα με τις οδηγίες που θα βρείτε εδώ. Μόλις δέσει, προσθέστε την τριμμένη σοκολάτα και αναμείξτε μέχρι να λιώσει.
Σκεπάστε την κρέμα με διάφανη μεμβράνη σε επαφή με την επιφάνεια της, ώστε να αποφύγετε τον σχηματισμό κρούστας. Χρησιμοποιήστε την στις δημιουργίες σας ζεστή ή κρύα.

CREMA PASTICCERA AL CIOCCOLATO, PREPARATA AL MICROONDE

Ho scoperto la crema pasticcera al microonde, dalle amiche foodblogger italiane; non potevo mai immaginatre che sarebbe tanto facile e veloce preparla e perdippiù senza sporcare almeno tre recipienti... Ora che è venuto il momento di preparare anche la crema pasticcera al cioccolato, certo non sarei ritornata al metodo tradizionale ... 
Ero tra due ricette da seguire, e tra due chef, Montersino e Massari. Alla fine ho trovato una via di mezzo e l' ho preparata con le istruzioni di Montersino e gli ingredienti di Massari. Ne è venuta fuori una crema fantastica, cioccolatosa al più non posso, che una volta assagiata si rischia di mangiarla tutta prima di utilizzarla!

Difficoltà : facile
Ingredienti : 400 gr di latte fresco intero,
                             100 gr di panna a 35% grassi,
                             120 gr tuorli (da 6 uova),
                             120 gr di zucchero semolato,
                             30 gr di maizena,
                             3o gr di cacao amaro,
                             150 gr di cioccolato fondente a 50% cacao.  
Preparazione :
Tritate il cioccolato (io ho utilizzato un coltello) e tenete da parte.
Preparate la crema pasticcera al micoroonde con le istruzioni che troverete qui. Una volta pronta, aggiungete il cioccolato e mescolate fino a sciogliersi e amalgamare il tutto.
Coprite con pellicolla transparente al contatto, per evitare la formazione di crosta. Utilizzatela sia calda che raffreddata. 

ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΕΣ ΣΤΟ LABORATORIO // VASSILOPITA (TORTA DOLCE DI CAPODANNO) NEL LABORATORIO

βασιλόπιτα μπριός (με μαγιά μπύρας)

 

βασιλόπιτα κέϊκ με πορτοκάλι

βασιλόπιτα τριφτή της γιαγιάς Ανδρομάχης

βασιλόπιτα κέϊκ με φουντούκια και γλάσσο λευκής σοκολάτας

τριφτή βασιλόπιτα, παραλλαγή με αμύγδαλο

τριφτή βασιλόπιτα, παραλλαγη με φουντούκια και γέμιση νουτέλλα

ΠΑΣΤΙΣΆΝΤΑ, Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ // PASTISSADA

ΠΑΣΤΙΣΆΝΤΑ, Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ

Οταν είχα φτιάξει την κερκυραϊκή παστιτσάδα με κόκορα, η φίλη μου η Edvige μου είχε επισημάνει σε σχόλιο της, ότι υπαρχει μία παρόμοια συνταγή στην παραδοσιακή κουζίνα του Βένετο, που έχει μάλιστα και το ίδιο όνομα : παστισάντα ή παστιτζάντα. Ειχα ψάξει τότε και βρήκα όντως την συνταγή και την σημείωσα γιά δοκιμή προσεχώς.
Ας θυμηθούμε λίγο την ιστορία του πιάτου, όπως την είχα γράψει και εδώ :
Στις 30 Σεπτεμβρίου του 489μ.Χ., στο San Martino Buon Albergo, κοντά στην πόλη της Βερόνα, διεξήχθη μια πολύ σκληρή μάχη, μεταξύ του βασιλιά Odoacre της Ιταλίας και του  Teodorico των Οστρογότθων, η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία και με το όνομα "μάχη της Βερόνα". Εκτός από τους χιλιάδες νεκρούς στριατιώτες (μέχρι πρίν μερικές δεκαετίες οι αγρότες έβρισκαν ακόμη στα χωράφια τους ανθρώπινα οστα!), στο πεδίο της μάχης έπεσαν μαζί τους και χιλιάδες άλογα. Οπως είναι γνωστό, μετά τις μάχες ο λαός, που ζούσε ως επι το πλείστον κάτω από άθλιες συνθήκες, πήγαινε στο πεδίο της μάχης για το σχετικό πλιάτσικο. Συναντώντας όμως και τόσα νεκρά ζώα, σκέφτηκαν να μην πάει χαμένο τό πολύτιμο κρέας. Η εκκλησία όμως, απαγόρευε στους χριστιανούς να φάνε το κρέας από τα άλογα των βαρβάρων, τα οποία δεν ήταν γι΄αυτούς απλά ζώα που διεκπεραίωναν κάποιες εγρασίες, αλλά τα αντιμετώπιζαν ως ιερά σύμβολα της θρησκείας τους. Εδώ παρενέβη ο ίδιος ο βασιλιάς Odoacre, ο οποίος και έδωσε την άδεια να καταναλωθεί το κρέας. Το κρέας όμως ήταν πολύ και είχε αρχίσει μάλιστα να αλλοιώνεται. Για να μπορέσουν να καταναλώσουν αλλά και να διατηρήσουν για καιρό, μια τόσο ασυνήθιστα μεγάλη ποσότητα κρέατος, σκέφτηκαν να το μαρινάρουν σε κρασί μαζί με μπαχαρικά. Παρατήτησαν μάλιστα, ότι κάθε φορά που ξαναέβραζαν το μαριναρισμένο κρέας, αυτό κέρδιζε σε γεύση. Αυτή ακριβώς είναι και η συνταγή της pastissada, pastisada ή pastizzada, η οποία είχε τέτοια επιτυχία, ώστε πέρασε στην τοπική κουζίνα και σήμερα είναι ένα από τα πιό χαρακτηριστικά πιάτα της Βερόνα. 
Η βενετσιάνικη παστισάντα όμως, είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πιάτο. Και η ιδιαιτερότητα του ξεκινάει, όπως είδαμε, από το κρέας το οποίο παραδοσιακά χρησιμοποιούν για να την παρσκευάσουν. Το κρέας του αλόγου και του γαϊδουριού, δεν ξέρω αν στην Ελλάδα το έχει δοκιμάσει ποτέ κανείς, όμως στην Ιταλία γενικότερα, ανήκε κάποτε και αυτό στο διαιτολόγιο των κατοίκων. Στο Βένετο υπήρχαν μάλιστα τοπικές ράτσες άγριων αλόγων, ενώ μέχρι και σήμερα υπάρχουν ειδικά κρεοπωλεία που το διαθέτουν, τα οποία ονομάζονται macellerie equine.
Αν και το αλογίσιο κρέας δεν είναι κάτι σπάνιο, πιστεύω ότι οι περισσότεροι ιταλοί σήμερα χρησιμοποιούν στην θέση του το μοσχάρι, όπως έκανα κι εγώ άλλωστε.
Το μαρινάρισμα δίνει στο κρέας υπέροχη, γεμάτη γεύση, που πλησιάζει πολύ αυτή του κυνηγιού, ενω το σιγοβράσιμο το κάνει να λιώνει στο στόμα. Παραδοσιακά σερβίρεται με ζεστή πολέντα. Μπορείτε όμως να το συνοδέψετε με ρύζι πιλάφι, πουρέ πατάτας, πατάτες στον φούρνο ή ζυμαρικά, κατά προτίμηση χυλοπίτες με αυγά.

Δόση : για 6 άτομα
Βαθμός δυσκολίας : μέτρια δύσκολο
Υλικά : 1,5 kg νουά μοσχαριού σε μεγάλα κομμάτια.
για την μαρινάδα : 1 lt κρασί κόκκινο, δυνατό,
                                     1 σφηνάκι (30 ml) ξύδι απο κρασί,
                                     3 μοσχοκάρφια,
                                     1/2 ξυλάκι κανέλα,
                                     2-3 φύλλα φασκόμηλου,
                                     2 δαφνόφυλλα.
για το μαγείρεμα : 3 καρότα,
                                    2-3 μεγάλα κλωνάρια σέλινο, χωρίς τα φύλλα,
                                    2 κρεμμύδια,
                                    3 κ.σ. ελαιόλαδο,
                                    1 κομμάτι λαρδί ή 3 κ.σ. βούτυρο κλαριφιέ,
                                    πιπέρι μαύρο φρεσκοτριμμένο,
                                    2-3 πρέζες μοσχοκάρυδο φρεσκοτριμμένο,
                                    αλάτι.
Προετοιμασία :
Το κρασί που θα χρησιμοποιήσετε γιά την μαρινάδα, πρέπει να είναι ενα ωραίο κόκκινο μπρούσκο, με σώμα και έντονα αρώματα. Οι Ιταλοί συνιστούν τα τοπικά Recioto Amarone, Raboso, αλλά και τα πιο ευρέως διαδεδομένα Valpollicella και Cabrenet.
Βάλτε το κρέας μέσα σε ένα ευρύχωρο σκεύος, προσθέστε τα υλικά της μαρινάδας, σκεπάστε το και αφήστε το στο ψυγείο για τουλάχιστον 24 ώρες (πολλοί συνιστούν 48 ώρες). 
Αφού περάσει ο απαιτούμενος χρόνος γιά το μαρινάρισμα, στραγγίστε το κρέας και κρατήστε στην άκρη την μαρινάδα.
Κόψτε σε κομματάκια τα καρότα, το σέλινο και τα κρεμμύδια.
Μέσα στην κατσαρόλα βάλτε το λάδι μαζί με το λαρδί ή το βούτυρο. Η παραδοσιακή συνταγή πάντως θέλει να "λαρδώνουν" το κρέας, δηλαδή περνάνε λεπτές λωρίδες από το λαρδί μέσα στο κρέας, με ένα ειδικό εργαλείο, σαν σακοράφα. Σκουπίστε το κρέας και σωτάρετε το να ροδίσει. Προσθέστε τα λαχανικά και  σωτάρετε μέχρι να μαραθούν. Προσθέστε το ζουμί από την μαρινάτα και περιμένετε 2-3 λεπτά να εξατμιστεί λίγο το αλκοόλ. Προσθέστε τα δαφνόφυλλα, το πιπέρι, το μοσχοκάρυδο και το ανάλογο αλάτι. Σκεπάστε την κατσαρόλα και αφήστε το φαϊ να σιγοβράσει σε χαμηλή φωτιά για 3 ώρες; συμπληρώνετε τα υγρά κατά την διάρκεια του μαγειρέματος με ζεστό νερό. Αν χρησιμοποιήσετε χύτρα ταχύτητος, βάλτε το χρονόμετρο στα 90 λεπτά, στην υψηλή πίεση. 
Αφαιρέστε τα κομμάτια του κρέατος από την κατσαρόλα, καθώς και τα δαφνόφυλλα, και ομογενοποιήστε τον ζωμό με το ραβδομπλέντερ.
Σύμφωνα με την παραδοσιακή συνταγή, η παστισάντα πρέπει να σταθεί 24 ώρες και να βράσει ξανά για 2-3 ώρες και αυτό να επαναληφθεί και την τρίτη μέρα. Βέβαια αυτό ισχύει όταν χρησιμοποιούν κρέας από άλογο, με το μοσχάρι δεν το επιχείρησα, γιατί σκέφτηκα ότι θα διαλυθεί τελείως. 
Κόψτε το κρέας σε μικρότερα κομμάτια και σερβίρετε το με την νόστιμη σάλτσα του, ζεστό.

Προτεινόμενο κρασί : το ίδιο που χρησιμοποιήσατε για την μαρινάδα. 

PASTISSADA DI MANZO

Quando avevo preparato la pastitsada corfiota, al cappone, la mia amica Edvige, aveva scritto al suo commento che esiste una ricetta veneta allo stesso nome, dalla quale deriva, molto probabilmente, anche quella nostrana. Avevo cercato subito e l' avevo trovata e archiviata per una futura preparazione. Anche se sono passati ormai 3 anni, non l' avevo dimenticata ed è arrivata pure l' ora di assagiarla.
La pastissada veneta è un piatto che ha una bella storia alle spalle. A 30 settembre del 489 d.C., a San Martino Buon Albergo, presso a Verona, è stato svolto un scontro tra il re italiano Odoacre e Teodorico, re degli Eruli (Ostrogoti), rimasto nella storia come battaglia di Verona. Insieme alle migliaia di soldati morti sul campo di battaglia, sono stati feriti o uccisi pure migliaia di cavalli e muli. Il popolo affamato corse per raccogliere la carne, tanto preziosa, ma fu vincolato dal divieto della chiesa, a pena di scomunica, di mangiare la carne degli animali pagani, siccome per i barbari erano anche simboli sacri. Allora intervenne Teodorico che consentì al popolo di consumare la carne. Siccome la carne aveva già cominciato a frollare, hanno pensato di lasciarla macerare col vino e aromi, per renderla mangibile. Hanno poi notato, che ogni volta ripetevano la cottura della carne marinata e già cotta, si rendeva più saporita. Il successo della ricetta fu tale, che è passata alla cucina locale e resta finora, uno dei piatti simboli della città di Verona.
Certo la pastissada veneta vuole la carne di cavallo o asino. Non so dire se in Grecia si abituavano mai a mangiare la carne da tali animali. Il certo è che oggi non esiste e perfino molti provano ribrezzo solo al pensiero...
Io ho utilizzato la carne di manzo, e ho visto che anche in Italia la pastissada al manzo è pure abbastanza frequente. Anche senza utilizzare la carne ideale, la pastissada è un piatto molto saporito. La marinatura dà alla carne il sapore della cacciagione, mentre la cottura lenta la fa sciogliere in bocca
La pastissada (pastisada o pastizzada) di solito viene accompagnata da polenta. Potete an ora contornare il piatto con riso pilaf, purè di patate, patate al forno, o pasta, di solito tagliatelle all' uovo.

Dosi : per 6 persone
Difficoltà : media
Ingredienti : 1,5 kg di girello di vitello.
per la marinatura : 1 lt di vino rosso corposo,
                                        1 biccherino (30 ml) di aceto di vino,
                                        3 chiodi di garofano,
                                        1/2 stecca di cannella,
                                        2-3 foglie di salvia,
                                        2 foglie di alloro.
per la cottura : 3 carote,
                               2 gambi di sedano,
                               2 cipolle,
                               3 cucchiai di  olio di oliva,
                               1 pezzo di lardo o 3 cucchiai di burro chiarificato
                               pepe nero macinato al momento,
                               un paio di pizzichi di noce moscata grattugiata,
                               sale qb.
Preparazione :
Il vino utilizzato per la marinatura, deve essere un rosso corposo, ricco di aromi. Ideali sono i vini locali Recioto Amarone, Raboso, ma vanno bene anche la Valpollicella ed il Cabrenet.
Tagliate la carne a pezzi piuttosto grossi, ponete entro un recipiente capiente, aggiungete il vino, l' aceto e gli aromi. Lasciate macerare per almeno 24 ore (molti consigliano 48 ore).
Treascorso il tempo della marinatura, scolate la carne e tenete il liquido da parte.
Tagliate a pezzi le carote, il sedano e le cipolle.
Ponete in una casseruola l' olio col ladro o il burro. La ricetta tradizionale vuole ladrelare la carne prima di rosolarla. Asciugate la carne con carta assorbente e fatela rosolare bene. Aggiungete le verdure e fatele saltare fino ad appassire. Sfumate col vino elasciate evaporare l' alcool. Aggiungete le foglie di alloro, il pepe, la noce moscata e sale qb. Coprite la casseruola e lasciate cuocere a fuoco dolce per 3 ore. Durante la cottura non lasciate asciugare il fondo di cottura e aggiungete dell' acqua calda quando sarà necessario. Potete utilizzare anche la pentola a pressione (la mia preferita!) facendo cuocere a pressione alta per 90 minuti.
Treminata la cottura, eliminate i pezzi della carne e le foglie di alloro e frullate il fondo di cottura con un frullatore ad immersione.
Secondo la ricetta tradizionale, si deve lasciare la pastissada riposare per 24 ore, e poi ripetere la cottura per 3 ore, anche per i 2 giorni successivi (3 volte in totale). Siccome le istruzioni sono per la carne di cavallo, io l' ho omesso per il manzo, siccome ho pensato che sarebbe disfatta del tutto!
Tagliate la carne a pezzi piccoli e servite con il suo fondo di cottura, ben caldo.

Vino consigliato : lo stesso rosso, utilizzato per la marinatura.

ΣΑΡΑΓΛΙ // SARAGLI'

ΣΑΡΑΓΛΙ

Το σαραγλί, μετά το κανταϊφι και τον μπακλαβά, είναι απο τα πιό εύκολα αλλά και απο τα πιό νόστιμα - για μένα τουλάχιστον! - σιροπιαστά γλυκά. 
Το σαραγλί πάντα το αντιμετωπίζα ως "τυλιχτό μπακλαβά" και γράφοντας αυτή την ανάρτηση ανακάλυψα ότι δεν είχα άδικο. Πράγματι, αυτό που εμείς ονομάζουμε σαραγλί στην τούρκικη κουζίνα ονομάζεται saraylı baklava, δηλαδή "μπακλαβάς του παλατιού", ή burma baklava, που σημαίνει "στριφτός μπακλαβάς" και είναι μικρά, σουρωμένα ρολάκια, γεμισμένα φυσικά με ξηρούς καρπούς; πιό σπάνια τυλίγεται σε πιό χοντρό ρολό και κόβεται σε φέτες, όπου όμως χρησιμοποιούν και ολόκληρους τους ξηρούς καρπούς, οι οποίοι πιό συχνά είναι τα φυσίκια Αιγίνης.
Διάλεξα να κόψω το σαραγλί μου σε φέτες και όχι να φτιάξω ρολάκια, ίσως γιατί έτσι το ξέρω από τα παιδικά μου χρόνια. Εκτός από το σχήμα, δεν αλλάζει κάτι σημαντικά στην συνταγή. Χρησιμοποιήστε φρέσκους ξηρούς καρπούς και καλής ποιότητας βούτυρο, να μοσχομυρίσει το σπίτι!

Δόση : περίπου 30 κομμάτια
Βαθμός δυσκολίας : μέτρια δύσκολο
Υλικά : 1 πακέτο φύλλα Βυρητού (15 τεμ.),
                  200 gr βούτυρο γάλακτος,
                  50 gr βούτυρο πρόβειο,
                  200 gr φυστίκια Αιγίνης ψύχα,
                  150 gr αμυγδαλόψυχα,
για το σιρόπι : 400 gr (2 φλ.) ζάχαρη κρυσταλλική,
                             300 gr (1 1/2 φλ.) νερό,
                             φλούδα από 1/2 πορτοκάλι και 1 λεμόνι,
                             1  κ.σ.χυμό λεμονιού,
                             1 ξυλάκι κανέλα Κεϋλάνης.
Προετοιμασία :
Λιώστε τα βούτυρα μαζί στον μικροκυματικό ή μέσα σε ένα κατσαρολάκι.
Προτιμώ να σπάω τους ξηρούς καρπούς στο γουδί και όχι στο μούλτι. Χοντροσπάστε τα φυστίκια και τα αμύγδαλα και αναμείξτε τα.
Απλώστε 3 φύλλα επάνω στην επιφάνεια εργασίας. Ραντίστε με λιωμένο βούτυρο. Σκορπίστε επάνω το 1/3 από το μίγμα των ξηρών καρπών. Σκεπάστε με 2 φύλλα και ραντίστε με βούτυρο. Διπλώστε τα φύλλα στα δύο, κατά μήκος. Τυλίξτε σε ρολό, πάλι κατά μήκος, ξεκινώντας από την μεριά που είναι οι άκρες των φύλλων. Με κοφτερό μαχαίρι, κόψτε το ρολό ανά 3 εκ. περίπου (βγαίνουν 10 κομμάτια). Κάντε το ίδιο με τα υπόλοιπα φύλλα.
Τοποθετήστε τα κομμάτια του σαραγλί, από την κομμένη πλευρά, μέσα σε ένα ταψί. Περιχύστε με το βούτυρο που περίσσεψε και ραντίστε (είναι πιό βολικό να χρησιμοποιήσετε ένα ψεκαστήρι) με λίγο νερό.
Ψήστε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 170°C, στις αντιστάσεις, για περίπου 1 ώρα, μέχρι να ροδίσει ωραία.
Στο εν τω μεταξύ ετοιμάστε το σιρόπι. Βάλτε όλα τα υλικά μέσα σε ένα κατσαρολάκι και αφήστε να βράσουν 6-7 λεπτά.
Μόλις βγάλετε το σαραγλί από τον φούρνο περιχύστε με το χλιαρό σιρόπι. Αφήστε το να τραβήξει γιά τουλάχιστον 1 ώρα.
Το σαραγλί διατηρείται για αρκετές ημέρες εκτός ψυγείου.

.
 SARAGLI'

Il saraglì è un dolce sciroppato preparato con pasta fillo e frutta secca, molto simile al baklavà. La ricetta, come la maggior parte delle dolci sciroppate della cucina greca, viene pure dalla cucina turca col nome di saraylı baklava, che significa la baklava del palazzo, o burma baklava, che significa baklava attorcigliata. Il saragli di solito ha la forma di rotolini sottili raggrinziti, ma anche di fette come nella versione che vi presento oggi. Ho scelto la seconda versione, siccome così ricordo io il saragli della mia infanzia...

Dosi : 30 pezzi ca.
Difficoltà : media
Ingredienti : 1 confezione (da 450-500 gr) di pasta fillo sottile, per dolci (15 fogli),
                              200 gr di burro vaccino,
                              50 gr di burro ovino,
                              200 gr pistacchi di Bronte,
                              150 gr mandorle spellate.
per lo sciroppo : 400 gr (2 tazze) zucchero semolato
                                  300 gr (1 1/2 tazza) acqua,
                                  scorza da 1/2 arancia e 1 limone non trattati,
                                  1  cucchiaio succo di limone,
                                  1 stecca cannella di Ceylon.
Preparazione :
Fate fondere i due tipi di burro al microonde o entro un pentolino, a fuoco dolce.
Preferisco tritare la frutta secca entro il mortaio e non utlizzare il cutter. Tritate i pistacchi e le mandorle grossolanemtente e mescolate.
Disponete 3 fogli sulla spianatoia. Spenellate con il burro fuso. Cospargete con 1/3 del trito di frutta secca. Coprite con 2 folgi e spenellate con burro. Ripiegate a metà, dalla parte lunga. Arrtolate, sempre dalla parte lunga e cominciando dai bordi dei fogli. Con un coltello affilato tagliate a pezzi di ca. 3 cm (ne ricavate ca. 10).
Disponete i saragli dalla parte tagliata, entro una teglia. Irrorate con il burro rimasto e sruzzate un po' di acqua.
Infornate in forno preriscaldato a 170°C, modalità statico, per un' oretta, fino a dorare.
Nel frattempo preparate lo sciroppo. Ponete tutti gli ingredienti in una casseruola e portate sul fuoco. Mescolate per fare sciogliere lo zucchero e lasciate cuocere per 6-7 minuti. Ritirate dal fuoco.
Versate lo sciroppo tiepido sul saragli appena sfornato. Lasciate riposare per almeno un' ora.
Si conserva fuori frigo per parecchi giorni.