Ο ΚΟΛΙΑΝΤΡΟΣ // IL CORIANDOLO

Ο ΚΟΛΙΑΝΤΡΟΣ

Η επιστημονικη ονομασια του φυτου απ'οπου προερχεται ο κολιαντρος ειναι Coriandrum sativum και ανηκει στην οικογενεια Apiaceae. Προκειται για ενα μονοετες φυτο, που ευδοκιμει στην νοτιο-ανατολικη Ευρωπη, την βορεια Αφρικη και την Ασια. Ειναι γνωστο απο αρχαιοτατων χρονων και χρησιμοποιουνται τοσο τα φρεκα φυλλα, οσο και οι αποξηραμενοι καρποι του φυτου. Σε επιγραφη της Μυκηναϊκης περιοδου, βρεθηκε η λεξη co-ri-ja-da-na στην γραμμικη Β, ενω στα αρχαια Ελληνικα αναφερεται ως κοριαννον. 
Η ριζα της λεξης προερχεται απο το κόρις, δηλαδη κοριος, γιατι οταν τριφτουν οι αγουροι καρποι του φυτου, η μυρωδια τους μοιαζει με αυτην του κοριου... Αυτο επιβεβαιωνεται και απο τον Πλινιο, που του εδωσε την λατινικη ονομασια coriandrum, απ' οπου προερχεται και το σημερινο του ονομα στις λατινογενεις γλωσσες. Θα τον συναντησετε και ως κοριο, κουτβαρά αλλα και ως κινεζικο ή περσικο μαιντανο. 
Η συλλογη των καρπων γινεται στην αρχη του καλοκαιριου (Ιουνιο - Ιουλιο).  Οι καρποι, φυονται σε τσαμπια με την μορφη ομπρελλας, συλλεγονται νωρις το πρωϊ, με την πρωινη δροσια, και αμεσως μπαινουν για ξηρανση σε σκιερο μερος, γιατι αν σταθουν, χανουν πολλες απο τις ιδιοτητες τους. Οταν ξεραθουν τελειως, χτυπανε τα κλαδακια για να αποχωριστουν οι καρποι, οι οποιοι επειτα φυλασσονται σε γυαλινους περιεκτες.
Στην μαγειρικη, οπως ειπαμε, χρησιμοποιουνται τα φρεσκα φυλλα του φυτου και οι αποξηραμενοι καρποι. Στην Ταϊλανδεζικη κουζινα, χρησιμοποιουνται και οι ριζες, με τις οποιες παρασκευαζουν ενα αρτυμα. Τα φρεσκα φυλλα χρησιμοποιουνται σε πιατα με κρεας, ψαρι ή λαχανικα. Οι αποξηραμενοι καρποι χρησιμοποιουνται ως μπαχαρικο; εχουν γευση ζεστη και πικαντικη που διανθιζεται με νοτες εσπεριδοειδων, οταν συνθλιβουν. Ειναι καλυτερο να φυλασσονται ολοκληροι και να αλεθονται πριν την χρηση τους, γιατι εχουν την ταση να χανουν το αρωμα τους.  
Η χρηση του κολιαντρου ειναι πολυ διαδεδομενη στην Κυπριακη κουζινα. Στην Ιταλια, παλιοτερα τον χρησιμοποιουσαν στην μορταδελλα, ενω ακομη και σημερα στον Ιταλικο νοτο τον προσθετουν στα λουκανικα. Χρησιμοποιειται και στην Ινδικη κουζινα και αποτελει βασικο συτατικο του καρρυ και του garam masala.  Ο κολιαντρος, παρ'οτι Ευρωπαϊκης καταγωγης, χρησιμοποιειται παρα πολυ στην Μεξικανικη κουζινα, οπου θα τον συναντησετε ως cilantro; η αιτια μαλιστα που ο κολιαντρος ξαναηρθε στο προσκηνιο, ειναι ακριβως η διαδοση της Tex - Mex κουζινας.

 
Η αχρηστη πληροφορια : τα κονφετί, τα πολυχρωμα χαρτακια που πεταμε στα Καρναβαλια, στα Ιταλικα ονομαζονται κοριάντολι (coriandoli). Πρωτοχρησιμοποιηθηκαν κατα την διαρκεια της Αναγεννησης και προερχονται απο τα ζαχαρωμενα φρουτα του κολιαντρου, που χρησιμοποιουσαν για να φτιαξουν τα γνωστα μας  κουφετα, και τα οποια επειτα (γυρω στα 1600) αντικατασταθηκαν απο τα αμυγδαλα. Και η λεξη κονφετί, που σνανταται σε διαφορες γλωσσες με την ιδια σημασια, υποδυκνυει ακριβως τα γνωστα μας κουφετα, confetti στα Ιταλικα... Κατα την διαρκεια του Καρναβαλιου λοιπον, αλλα και σε γαμους ή γιορτες, επικρατησε η συνηθεια να πετανε αυτα τα μικρα χρωματιστα γλυκακια. Αργοτερα αντικατασταθηκαν απο μπαλακια χαρτιου ή γυψου. Τα κομφετί με την σημερινη τους μορφη, πρωτοεμφανιστηκαν το 1875 στην περιοχη του Μιλανου, οπου ενας εφευρετικος μηχανικος, αποφασισε να εμπορευτει τα πολυχρωμα χαρτακια που προεχοντουσαν απο την διατρηση των χαρτονιων που χρησιμοποιουσαν στην σηροτροφια, πολυ διαδεδομενη στην περιοχη...
Πηγη : Wikipedia

IL CORIANDOLO

Il coriandolo (Coriandrum sativum) è una pianta annuale, appartenente alla famiglia delle Apiaceae. Cresce spontanea nell'Europa sud-orientale, nell' Africa del nord e in Asia. E conosciuta dall'antichità e vengono utilizzate sia le sue foglie fresche che i frutti essiccati. 
Il riferimento più antico che è stato ritrovato, è una scritta di età Miceneica, dove si è trovata la parola co-ri-ja-da-na, in scrittura lineare B. In Grecia antica era conosciuta come κορίαννον. La parola proviene dal κόρις, che significa cimice, perchè quando la pianta viene sfregata, l' odore emanato rassomiglia a quello della cimice! La parola coriandrum, viene citata da Plinio, nella sua Naturalis Historia, e da qui proviene il suo nome nelle lingue di origine latina. Il coriandolo, lo incontate anche come prezzemolo cinese o persiano, ma anche con il suo nome spagnolo, cilantro. 
I fiori, ed in conseguenza i frutti, spuntano in ombrelle. La loro raccolta avviene durante l'inizio dell'estate (giugno - luglio), la mattina presto, quando la pianta è ancora umida dalla ruggiada, e si mettono subito all'ombra per esscare, altrimenti col tempo perdono molte proprieta. Una volta essicate le ombrelle, vengono battute e i frutti vengono separati e raccolti. Vengono conservati in recipienti di vetro, preferibilmente interi, perche una volta ridotti a polvere, perdono il loro aroma molto facilmente.
Come abbiamo già citato, nella cucina vengono utulizzari sia le foglie fresche che i frutti essiccati. Nella cucina thailandese, vengono utilizzati anche le radici, per preparare un condimento. Le foglie freshce vengono aggiunte in piatti di carne, pesce o verdure e ancora in alcuni tipi di salumi. In oriente, vengono utilizzate al posto del prezzemolo. I frutti, vengono usati come spezia. Hanno un sapore caldo e piccante e quando vengono schiacciati emanano un aroma di agrumi. Nel passato, venivano aggiunti nella mortadella e nella Basilicata venogno aggiunti nelle salciccie. Il coriandolo, anche se di origine Europea, viene usato molto nella cucina mexicana. Con la divulgazione della cucina Tex - Mex, il coriandolo si è inserito di nuovo nei piatti della cucina moderna. Anche in Cipro viene molto utilizzato e aggiunto in quasi tutte le insalate di verdure.
  
E una curiosità : i coriandoli, cioè i piccoli ritagli di carta colorata utilizzati in festività, provengono dai confetti rinascimentali, ove nel posto delle mandorle utilizzavano i semi del coriandolo per preparare piccoli dolcetti zuccherati. In Italia, durante il Rinascimento, hanno addottato l'usanza di lanciare questi confetti ai matrimoni o durante il Carnevale. In seguito, nel loro posto, venivano utilizzate palline di carta colorata o di gesso, pur conservando il nome coriandoli. Solo nel 1875 sono stati sostituiti dai cerchi di carta colorata, che sono in uso tuttora. E stato un milanese, l'ingegnere Enrico Mangili, che comiciò a comercializzare come coriandoli i cerchi di carta di risulta dalle carte traforate utilizzate in sericoltura.
Fonte : Wikipedia

Coriandrum sativum - Köhler's Medizinal Pflanzen

ΜΠΡΙΖΟΛΑΚΙΑ ΧΟΙΡΙΝΑ ΧΩΡΙΣ ΚΟΚΚΑΛΟ, ΓΛΑΣΣΑΡΙΣΜΕΝΑ ΜΕ JACK DANIEL'S GLAZE // SCALOPPINE DI MAIALE AL JACK DANIEL'S GLAZE

ΜΠΡΙΖΟΛΑΚΙΑ ΧΟΙΡΙΝΑ ΧΩΡΙΣ ΚΟΚΚΑΛΟ ΓΛΑΣΣΑΡΙΣΜΕΝΑ ΜΕ JACK DANIEL'S GLAZE

Οποιος εχει επισκεφτει τα TGI Friday's, σιγουρα εχει υπ'οψιν του την περιφημη σαλτσα τους με Jack Daniel's, την γλυκοπικαντικη σαλτσουλα που συνοδευει τα πιατα με κρεατικα. Οπως σας εχω διηγηθει, πριν εναν μηνα μαζι με αλλους greek food bloggers ημουν καλεσμενη σε μια βραδυα γευσιγνωσιας στα TGI Friday's; κατα την αποχωρηση μας μας περιμενε ενα ωραιο δωρακι, που μεταξυ των αλλων, περιειχε ενα βαζακι με την περιφημη σαλτσουλα. Η Jack Daniel's glaze, ειναι μια παραλλαγη της Jack Daniel's BBQ sauce, μιας σαλτσας αμερικανικης επινοησης, που ειναι ειδικη για το γλασσαρισμα των κρεατικων που ψηνονται στα καρβουνα.  
Ευκαιρια λοιπον για πειραματισμους και ιδου το πρωτο αποτελεσμα :

Δοση : για 2 ατομα
Βαθμος δυσκολιας : ευκολο
Υλικα : 8 χοιρινα μπριζολακια χωρις κοκκαλο, κομμενα πολυ λεπτα, σαν εσκαλοπ,
               1 εσαλοτ (ή μισο μικρο κιτρινο κρεμμυδι),
               6 γεματες κουταλιες της σουπας Jack Daniel's Glaze,
               1/2 φλυτζανι ζωμο κρεατος,
               1 κουταλια ελαιολαδο,
               1 κουταλακι βουτυρο ή μαργαρινη,
               λιγο αλατακι,
               παπρικα.
Προετοιμασια : 
Ψιλοκοψτε το εσαλοτ (ή το κρεμμυδι). Σε ενα τηγανι βαλτε το λαδι και το βουτυρο και μολις ζεσταθει αρκετα, προσθεστε το κρεμμυδι. Αφηστε το να σωταριστει για 2-3 λεπτα, χωρις να παρει χρωμα. Παραμεριστε το στις ακρες του τηγανιου και βαλτε τα μπριζολακια. Σωταρετε τα σε μετρια φωτια, γυρνωντας τα και απο τις δυο πλευρες. Αλατιστε τα πολυ ελαφρα. Μολις αρχισουν να παιρνουν χρωμα, προσθεστε τον ζωμο, ζεστο, και την Jack Daniel's Glaze. Αφηστε τα να σιγοβρασουν σε χαμηλη φωτια, για 6-7 λεπτα, γυριζοντας  τα συχνα και απο τις δυο πλευρες, μεχρι να εξατμιστει το υγρο τους και να μελωσει η σαλτσα.
Σερβιρετε τα ζεστα, με ισπανικο ρυζι και πασπαλισμενα με λιγη παπρικα.

SCALOPPINE DI MAIALE AL JACK DANIEL'S GLAZE

Tutti quanti hanno pranzato presso TGI Friday's, hanno presente la famosa Jack Daniel's glaze, la salsina caratterisitca della famosa catena di ristoranti americani. Circa un mese fa, insieme ad altri "greek food bloggers" eravamo ospiti dei TGI Friday's in una serata di degustazione. Prima di partire, ci hano pure consegnato un bel sacchetto di panno con vari regalini, tra i quali, c'era anche un bel vasetto di Jack Daniel's glaze. Il Jack Daniel's glaze, e una salsina densa, dolciastra e piccante, preparata con una ricetta speciale e segreta (e poi non tanto, se vi interessa scoprire i suoi segreti, guardate qui ); si tratta di una variazione della Jack Daniel's BBQ sauce, famosa salsina americana che la usano per condire la carne cotta alla brace (barbecue). 
Questo vasetto e stata un nuovo spunto per sperimentazioni ed ecco il primo risultato :

Dosi : per 2 persone
Difficolta : facile
Ingredienti : 8 bistecche di maiale senza osso, tagliate a fettine sottili  al modo delle scaloppine,
                            1 scalogno,
                            6 cucchiai colmi di Jack Daniel's glaze,
                            1/2 tazza di brodo di carne,
                            1 cucchiaio di olio di oliva,
                            1 cucchiaino di burro,
                            poco sale,
                            paprica.
Preparazione : 
Tritate lo scalogno. Mettete olio e burro in una padella e scaldate. Aggiungete lo scalogno e lasciate soffrigere per qualche minuto, senza lasciarlo prendere colore. Spostatelo ai bordi della padella e aggiungete la carne. Lasciate soffrigere a fuoco moderato, girando spesso. Salate moderatamente. Appena comincia a prendere colore, aggiungete il brodo, caldo, e la salsa Jack Daniel's glaze. Lasciate cuocere a fuoco basso, per 6-7 minuti, girando spesso da entrambi i lati. Quando la salsa comincia a diventare consistente, ritirate dal fuoco. 
Servite le scaloppine subito, accompagnate con spanish rice e cospargento un po' di paprica, dolce o piccante, secondo al vostro gusto!

ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΡΥΖΙ (SPANISH RICE) // RISO ALLA MESSICANA

ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΡΥΖΙ
(SPANISH RICE)

Το λεγομενο "ισπανικο ρυζι" δεν εχει καμμια σχεση με την ισπανικη κουζινα! Προερχεται απο την μεξικανικη κουζινα και πολυ πιθανον να του δοθηκε αυτο το ονομα, απλα επειδη οι μεξικανοι ειναι ισπανοφωνοι... Στο Μεξικο δε, ονομαζεται απλα arroz, δηλαδη ρυζι. 
Σερβιρεται συνηθως ως συνοδευτικο σε διαφορα πιατα της μεξικανικης κουζινας.

Δοση : για 4 ατομα
Βαθμος δυσκολιας : ευκολο
Υλικα : 1 1/2 φλυτζανι ρυζι μακρυκοκο,
                2 κ.σ. ελαιολαδο ή σπορελαιο,
                2 κ.σ. κρεμμυδι ψιλοκομμενο,
                1 μικρη σκελιδα σκορδο, ψιλοκομμενη,
                1/2 κοκκινη πιπερια σε κυβακια,
                1  κ.σ. ντοματοπελτε,             
                3 φλ. σπιτικο ζωμο κοτοπουλου,
                1/2 κουταλακι παπρικα,
                1 πρεζα κυμινο,       
                αλατι,
                1 κ. ψιλοκομμενο κολιαντρο, 
                1/2 κ.γ. ρίγανη,
                τον χυμό απο 1/2 λεμόνι.
Προετοιμασια : 
Βαλτε το λαδι σε μια μικρη κατσαρολα και μολις ζεσταθει, προσθεστε το κρεμμυδι και σοταρετε μεχρι να μαραθει. Προσθεστε το ρυζι, το σκορδο και την πιπερια και σοταρετε μεχρι να παρει χρωμα. Προσθεστε τον ντοματοπελτε, την παπρικα και το κυμινο. Σωταρετε για 1-2 λεπτα και προσθεστε τον ζωμο, ζεστο. Αλατιστε, σκεπαστε την κατσαρολα και αφηστε το ρυζι να σιγοβρασει για 15 λεπτα περιπου. 
Οταν τραβηξει τα υγρα του και αρχισουν να εμφανιζονται στην επιφανεια τρυπες, προσθετε το κολιαντρο, την ριγανη και τον χυμο του λεμονιου. Ακατεψτε το γρηγορα μια φορα. Σβηστε την φωτια και αφηστε το να σταθει για ακομη 15-20 λεπτα περιπου. 
Σερβιρετε το κατα προτιμηση ζεστο.

* Νοέμβριος 2019 : ενημέρωση της ανάρτησης με νέες φωτογραφίες

RISO ALLA MESSICANA
(SPANISH RICE)

Il riso alla messicana lo incontrerete nella cucina Tex-Mex come spanish rice, cioè riso spagnolo, anche se non ha daffare con la cucina sagnola! Molto probabilmente, sono stati gli americani, amanti della cucina mexicana, che gli hanno dato questo nome, associando la lingua parlata in Mexico, cioè lo spagnolo, con le origini della ricetta. In Mexico viene chiamato semplicemente arroz, cioè riso.
E un contorno della cucina mexicana che accompagna di solito carni arrostiti.

Dosi : per 4 persone
Difficolta : facile
Ingredienti : 1 1/2 tazza di riso a chicco lungo,
                            2 cucchiai di cipolla tritata finemente,
                            1 piccolo spicchio d'aglio tritato,
                            1/2 peperone tosso tagliato a cubetti,
                            1 cucchiaio di triplo-concentrato di pomodoro,
                            2 cucchiai di olio di oliva o olio di semi,
                            3 tazze di brodo di pollo,
                            1/2 cucchiaino di paprica (dolce o piccante),
                            un pizzico di cumino,
                            sale,
                            1 cucchiaio di coriandolo fresco tritato, 
                            1/2 cucchiaino di origano,
                            succo da 1/2 limone.
Preparazione : 
Saltate la cipolla con l' olio, in una casseruola. Aggiungete l'aglio, il peperone ed il riso, e saltate altate fino a cominciare a prendere colore. Aggiungete il triplo-concentrato del pomodoro, la paprica ed il cumino.
Aggiungete il brodo, caldo e salate. Coprite la casseruola e lasciate cuocere a fuoco moderato per 15-20 minuti. Quando si ritira tutto il liquido e cominciano a formarsi dei buchi alla superficie, aggiungete il succo del limone, il coriandolo e l' origano, mescolate velocemente una sola volta e corperchiate subito. 
Ritirate dal fuoco e lasciate riposare per 15-20 minuti. 
Servite il "riso spagnolo" preferibilmente caldo.

* Novembre 2019 : aggiornamento del post con nuove foto

ΑΦΡΑΤΟ ΜΠΡΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΖΥΜΩΜΑ // BRIOCHE SENZA IMPASTO

ΑΦΡΑΤΟ ΜΠΡΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΖΥΜΩΜΑ

Θα μπορουσε να ονομαζεται και "μπριος για αρχαριες" ή "μπριος για εργαζομενες", αλλα αυτη η συνταγη κυκλοφορει στα ιταλικα blogs ως "μπριος χωρις ζυμωμα", διοτι ως γνωστον, το σωστο ζυμωμα, ειναι πολυ σημαντικο για να φουσκωσει ωραια μια ζυμη μπριος. Αυτη η ζυμη εχει δυο πολυ μεγαλα πλεονεκτηματα : πρωτον, ετοιμαζεται μεσα σε λιγα λεπτα και με ελαχιστο κοπο και δευτερον, διατηρειται στο ψυγειο μεχρι 5 ημερες. Προσωπικα, αυτη η συνταγη με εχει σωσει, γιατι μπορω να εχω διαθεσιμο ενα ωραιο, αφρατο πρωινο τσουρεκακι, καθε μερα, και ετσι ο φουρνος της γειτονιας με εχει χασει... Συνηθως παρασκευαζω διπλη ποσοτητα ζυμης, την μιση την ψηνω την επομενη ημερα (την διαδικασια την εξηγω αναλυτικα παρακατω) και την υπολοιπη μιση, μετα απο 3 ημερες, οποτε καλυπτω ολη την εβδομαδα. Φυσικα μπορουν να γινουν και παραλλαγες ως προς την γευση, αλλα επισης μπορει το μπριος να γινει και γεμιστο με νουτελλα ή μαρμελαδα.
Η συνταγη γι'αυτο το μπριος, που σιγουρα θα αγαπησετε, προερχεται απο εδω , που το ειδε απο εδω, που το ειχε δει απο εδω - οπως καταλαβαινετε η συνταγη αυτη κυκλοφορει!
Βεβαια, εχω κανει κι εγω την σχετικη μου παρεμβαση στην συνταγη, οσον αφορα τα αρωματα.

Δοση : για 6 ατομα
Βαθμος δυσκολιας : πολυ ευκολο
Υλικα : 250 gr αλευρι δυνατο,
                100 gr βουτυρο σε θερμοκρασια δωματιου,
                75 ml νερο σε θερμοκρασια δωματιου,
                75 gr μελι ή 100 gr ζαχαρη κρυσταλλικη,
                2 αυγα ,
                1 κουταλακι του γλυκου αφυδατωμενη μαγια μπυρας,
                ξυσμα απο την φλουδα μισου ακερωτου πορτοκαλιου,
                1 κοφτο κουταλακι του γλυκου μαχλεπι.
για την επικαλυψη  : 1 κροκο αυγου,
                                       αμυγδαλα τριμμενα ή γκρανελλα ζαχαρης.
Προετοιμασια : 
Χρησιμοποιηστε ενα ευρυχωρο σκευος. Χτυπηστε ελαφρα τα αυγα. Προσθεστε ολα τα υλικα και ανακατεψτε καλα το μιγμα με μια ξυλινη κουταλα, μεχρι να ομογενοποιηθει. Σκεπαστε την ζυμη με μια πετσετα και αφηστε την για ενα διωρο σε θερμοκρασια δωματιου (23-25°C). 
Βγαλτε την πετσετα, σκεπαστε την ζυμη με διαφανη μεμβρανη και βαλτε την στο ψυγειο. Η ζυμη πρεπει να παραμεινει στο ψυγειο τουλαχιστον ενα 24ωρο, με μαξιμουμ χρονο τις 5 ημερες. Ολο αυτο το χρονικο διαστημα, παρ'ολο που η θερμοκρασια μεσα στο ψυγειο ειναι χαμηλη, η ζυμη συνεχιζει να φουσκωνει και θα διπλασιαστει περιπου σε ογκο. 
Βγαλτε την ζυμη απο το ψυγειο και χωριστε την σε τρια μερη. Με καθε κομματι πλαστε ενα κορδονακι και επειτα πλεξτε τα κορδονακια μεταξυ τους, ωστε να σχηματισετε μια πλεξουδα. Τοποθετηστε την πλεξουδα μεσα σε μια βουτυρωμενη φορμα (μακροστενη 25εκ ή στρογγυλη 22εκ) και αφηστε την σε χλιαρο μερος για να φουσκωσει. Οταν η ζυμη φτασει στο χειλος της φορμας, αλειψτε προσεκτικα, ωστε να μην ξεφουσκωσει, την επιφανεια της με το αυγο, που θα εχετε χτυπησει ελαφρα με 1 κουταλια της σουπας νερο. Πασπαλιστε με τα αμυγδαλα ή με γκρανελλα ζαχαρης. 
Ψηστε το μπριος σε προθερμασμενο φουρνο, στους 170°C, για 35 λεπτα περιπου, μεχρι να ροδισει η επιφανεια του. Βγαλτε το απο τον φουρνο και αφηστε το να κρυωσει πριν το ξεφορμαρετε. 
Διατηρειται για μερικες ημερες, τυλιγμενο σε διαφανη μεμβρανη ή μεσα σε σακκουλα τροφιμων, γιατι οπως ολα τα μπριος, εχει την ταση να ξεραινεται οταν μενει εκτεθειμενο στον αερα.

BRIOCHE SENZA IMPASTO

Questa ricetta l'ho vista cricolare per i blog italiani, e siccome mi piace tanto la brioche, non potevo resistere alla tentazione di provarla. L'ho torvata squisita, e perdippiù ho risolto il problema della prima colazione, siccome da quando la preparo, ho sempre qualcosa di buono da presentare a tavola. Credo che questa ricetta è ideale per le donne che lavorano e non hanno tanto tempo di passare in cucina, durante i giorni lavorativi. Questo impasto ha due grandi vantaggi : per primo, è facilissimo e velocissimo da preparare e per secondo, si conserva nel frigo, fino a 5 giorni. Così, di solito preparo il doppio della dose riportata sotto; la prima metà la metto a cuocere il giorno dopo e la seconda 3 giorni dopo. Certo, si puo variare gli aromi, o ancora farcirlo con nutella o confettura.
La ricetta che mi ha ispirato l'ho trovata qui, che l'aveva vista qui, che l'aveva trovata qui - come si capisce, questa ricetta circola parecchio... 
Il mio tocco presonale sta negli aromi, con l' aggiunta del mahleb.

Dosi : per 6 persone
Difficolta : molto facile
Ingredienti : 250 gr di manitoba,
                            100 gr di burro a temperatura ambiente,
                            75 ml di acqua a temperatura ambiente,
                            75 gr di miele o 100 gr di zucchero,
                            2 uova ,
                            1 cucchiaino di lievito disidratato,
                            scorza grattugiata da 1/2 arancia non trattata,
                            1 cucchiaino raso di mahleb macinato.
per la copertura : 1 tuorlo,
                                  mandorle tritate o granella di zucchero.
Preparazione : 
Sbattete leggermente le uova. Mettete tutti gli ingredienti in un recipiente capiente e mescolate, fino a prendere un impasto omogeneo e piuttosto appiccicoso. Coprite con un panno e lasciate per un paio d' ore a temperatura ambiente (23-25°C). 
Eliminate il panno, coprite il recipiente con pellicola transaprente e ponetelo nel frigo. Deve rimanere nel frigo per almeno 24 ore, fino a 5 giorni. Durante la sua permanenza nel frigo, l'impasto continua a lievitare e quasi si raddoppia di volume. 
Togliete l'impasto dal frigo e dividetelo in 3. Con ogni pezzo, formate un cordoncino e poi intrecciate i cordoncini tra di loro, per formare una treccia. Ponete la treccia in uno stampo imburrato (rettangolare 25cm o rotondo 22cm) e lasciatela a temperatura ambiente o in luogo tiepido a lievitare. Quando l'impasto arrivi ai bordi dello stampo, spenellate la sua superficie delicatemente, per non farlo sgonfiare, con il tuorlo, sbattuto con 1 cucchiaio d'acqua. Cospargete di mandorle tritate o granella di zucchero.
Cuocete in forno preriscaldato a 170°C, per 35 minuti ca, fino a dorare. Sfornate e lasciate raffreddare prima di sformare. 
Conservatela avvolta con pellicola transparente o chiuso in un sacchetto per alimenti, perchè come tutte le brioche, tende a rinsecchire se esposta all'aria.

ΧΑΡΊΣΣΑ // HARISSA

ΧΑΡΊΣΣΑ (HARISSA)

Η χαρίσσα, ειναι μια πολυ πικαντικη σαλτσα, πολυ διαδεδομενη στις βορειοαφρικανικες χωρες και ιδιως στην Τυνησια. Το ονομα της, προερχεται απο την αραβικη λεξη harasa, που σημαινει χτυπαω κατι για να το πολτοποιησω, να το κανω μαλακο; ειναι δηλαδη μια λεξη αντιστοιχη του ιταλικου pesto. Η χαρίσσα, περιεχει κοκκινες καυτερες πιπεριες, σκορδο, ελαιολαδο, κολιαντρο, καρβι και μερικα ακομη μυρωδικα. 
Χρησιμοποιειται ως συνοδευτικη σαλτσα, αλλα μπορει και να προστεθει και στο φαγητο, ως αρτυμα. Παραδοσιακα, συνοδευει το κους κους με λαχανικα, αλλα τα φαλαφελ (ρεβυθοκεφτεδες). Επισης, αλειμενη σε παξιμαδακια ή φετες ψωμιου, και με πρσθηκη ελιων σε κομματακια και μια ιδεα λαδακι, αποτελει ενα περιφημο ορεκτικο.

Δοση : ενα βαζακι 300 ml περιπου
Βαθμος δυσκολιας : ευκολο
Υλικα : 400 gr κοκκινες καυτερες πιπεριες,
                4 μεγαλες σκελιδες σκορδο,
                1 κουταλι της σουπας κάρβι,
                1 κουταλι της σουπας σπορους κολιαντρου τριμμενους,
                1 φουντιτσα φρεσκο κολιαντρο,
                1 κουταλι της σουπας αποξηραμενη μεντα,
                1 κουταλι της σουπας αλατι,
                1 φλυτζανι περιπου ελαιολαδο παρθενο εξτρα.
Προετοιμασια : 
Διαλεξτε απαραιτητα καυτερες πιπεριες; αυτες μπορει να ειναι ειτε τα μικρα πιπερακια ειτε οι πιο συνηθισμενες στην Ελλαδα μακριες πρασινες πιπεριες, οι οποιες οταν ωριμαζουν γινονται κοκκινες, και θα τις βρειτε στα μαναβικα αυτην την εποχη σε αφθονια. Πριν ακουμπησετε τις πιπεριες, εφοδιαστητε με γαντια και ισως και με προστατευτικα γυαλια, γιατι οι καυτερες πιπεριες δεν αστειευονται! Πλυνετε τις πιπεριες, αφαιρεστε τα κοτσανια και ολους τους σπορους και βαλτε τες σε ενα βαθυ σκευος. Ριξτε απο επανω τους καυτο νερο, μεχρι να τις σκεπασει, και αφηστε τες να σταθουν για μια ωρα. Οταν περασει ο απαιτουμενος χρονος, στραγγιστε τες καλα και σκουπιστε τες με μια πετσετα ή απορροφητικο χαρτι, ετσι ωστε να απομακρυνθει ολη η υγρασια. 
Βαλτε τις πιπεριες στο μουλτι, μαζι με ολα τα υπολοιπα υλικα και πολτοποιηστε τες. 
Προσθεστε τοσο λαδι, ωστε να παρετε μια αρκετα παχυρρευστη σαλτσα. 
Βαλτε το μιγμα σε αποστειρωμενα βαζακια και ριξτε απο επανω λαδι, ωστε να καλυπτεται ολη η ελευθερη επιφανεια της σαλτσας. 
Περιμενετε μερικες ημερες πριν την δοκιμασετε, ωστε να αναμειχθουν τα αρωματα και οι γευσεις. 
Διατηρειται στο ψυγειο, για εναν μηνα περιπου, παντα σκεπασμενη με λαδι. Το λαδακι μπορειτε να το χρησιμοποιησετε για να καρυκευσετε διαφορα πιατα. 
Αν θελετε να την διατηρησετε για περισσοτερο χρονικο διαστημα, μπορειτε να κονσερβοποιησετε τα βαζακια, βαζοντας τα σε μια κατσαρολα, προσθετοντας νερο μεχρι να τα σκεπασει τελειως και αφηνοντας τα να βρασουν για 10 λεπτα.

HARISSA

L' harissa è una salsa molto piccante, tipica del nord Africa e in particolar modo della Tunisia. Il suo nome deriva dall'arabo harasa, che significa pestare, cioè l'harissa è una specie di pesto ai peperoni piccanti. Oltre ai peperoni, per la sua preparazione occorono aglio, olio di oliva, coriandolo e carvi.  
Viene utilizzata come condimento ma anche per accompagnare vari piatti. Tradizionalmente, accompagna il cous cous alle verdure, o i falafel, polpettine alle ceci. Ancora, spalmata su crostini o fette di pane e aggiunte olive in pezzeti e un filo d'olio, diventa un ottimo antipasto, molto gustoso e stuzzicante. 

Dosi : un barattolo di 300ml
Difficoltà : facile
Ingredienti : 400 gr di peperoni rossi piccanti,
                            4 grossi spicchi d'aglio,
                            1 cucchiaio di carvi,
                            1 cucchiaio di semi di coriandolo macinati,
                            1 ciuffo di coriandolo fresco,
                            1 cucchiaio di menta essiccata tritata,
                            1 cucchiaio di sale,
                            1 tazza di olio extravergine di oliva ca.
Peparazione : 
Scegliete dei peperoncini rossi piccanti. Io ho utilizzato dei peperoni piccanti lunghi, che sono i peperoni piccanti per antonomasia in Grecia; di solito vengono consumati ancora verdi, ma in questo periodo che sono ormai maturi, diventano tutti rossi e si trovano in abbondanza. Prima di toccare i peperoni, mettete dei guanti di gomma e direi anche occhiali di protezione, perchè coi peperoni piccanti non si scherza! Lavate i peperoni o peperoncini, eliminate il picciolo, i semi e i filamenti. Poneteli in un recipiente capiente e versateci dell'acqua calda, fino a coprirli completamente. Lasciateli in ammolo per un' oretta. Scolateli e asciugateli con carta assorbente, per eliminare tutta l'umidità. 
Mettete i peperoni nel tritatutto, aggiungete gli ingredienti restanti e frullate. Aggiungete tanto olio fino a prendere una crema densa. 
Invasate in barattolini sterilizzati e versate dell'olio per coprire completamente la sua superficie, cosa che aiuterà alla sua conservazione. 
Aspettate qualche giorno prima di assaporarla. L'olio che copre l'harissa, potete utilizzarlo per condire vari piatti.
Si conserva nel frigo per un mese ca. 
Se volete conservarla più a lungo, allora mettete i barattoli in una pentola, copriteli con acqua e fate bollire per 15 minuti; cosi diventeranno una sorta di conserve.

ΤΟ ΚΑΡΒΙ // CARUM CARVI

 
ΤΟ ΚΑΡΒΙ

Επιστημονικη ονομασια Carum carvi, οικ. Apiaceae. Στην Ελλαδα ειναι γνωστο και σαν αγριοκυμινο, αλλα επισης πολλες φορες συγχεεται και με το κυμινο  (Cuminum cyminum) με το οποιο ειναι η αληθεια οτι, εξωτερικα τουλαχιστον, ομοιαζει αρκετα. Το κάρβι, ειναι ενα διετες φυτο, που ευδοκιμει στην Ευρωπη και στην κεντρο-δυτικη Ασια, αλλα καλλιεργειται σε ολη την Ευρωπη και τις Ηνωμενες Πολιτειες. 
Ως μπαχαρικο, χρησιμοποιουνται οι αποξηραμενοι καρποι του φυτου, που λανθασμενα πιστευεται οτι ειναι οι σποροι. Συνηθως χρησιμοποιουνται ολοκληροι και οχι τριμμενοι σε σκονη. Εχουν χαρακτηριστικη οξεια, πικρη, ζεστη και ελαφρα γλυκιζουσα  γευση,  που θυμιζει το γλυκανισο, και χαρακτηριστικο αρωμα, που προερχεται απο τα αιθερια ελαια που περιεχουν (λιμονενιο και καρβονε).  Το χρησιμοποιουν πολυ στην βορεια Ευρωπη, για να αρωματιζουν το ψωμι, και ειδικα αυτο της σικαλης, αλλα και σε πιατα με κρεας μαγειρεμενο σε σαλτσα και σε καποια ειδη τυριων. Επισης χρησιμοποιειται σε διαφορα αποσταγματα αλλα και για την παρασκευη λικερ, οπως ειναι το γνωστο Kümmel.
Πηγη : Wikipedia

CARUM CARVI

Il carvi o cumino dei prati, viene dalla pianta Carum carvi, famiglia Apiaceae. E una pianta biennale, nativa dell'Europa e dell'Asia centro-occidentale, ma viene coltivata sia in Europa che negli Stati Uniti. In Italia è diffusa nelle zone subalpine e sull'Appennino settentrionale. Il carvi, viene confuso con il cumino (Cuminum cyminum), che presenta frutti abbastanza simili, ma con aroma completamente differente. 
Come spezia vengono usati i frutti essiccati, che erroneamente vengono detti semi. Di solito, vengono usati interi e non macinati. Hanno un sapore pungente, amarognolo, caldo e dolciastro, abbastanza simile all'anice. Il suo aroma è caratteristico e proviene dagli oli essenziali contenenti nei frutti (limonene e carvone). Il loro uso come spezia è molto comune nell'Europa settentrionale; vengono usati per aromatizzare il pane ed il particolare quello di segale, per insaporire carni in umido e per aromatizzare particolari tipi di formaggio. Vengono ancora usati per aromatizzare acquaviti e per la produzione di liquori, come il Kümmel.
Fonte : Wikipedia

Köhler's Medizinal-Pflanzen

ΜΠΟΥΓΑΤΣΑΚΙΑ "ΜΥΔΑΚΙΑ" // SFOGLIATELLE "COZZETTE"

ΜΠΟΥΓΑΤΣΑΚΙΑ "ΜΥΔΑΚΙΑ"

Midye böreği ή αλλιως χαριτωμενα μπουγατσακια, τα οποια συμφωνα με τους τουρκους, μοιαζουν με μυδια. Φτιαγμενα με τραγανο φυλλο κουρου, το οποιο διπλωνεται με ειδικο τροπο, σαν βενταλια, και γεμισμενα με νοστιμη κρεμα ζαχαροπλαστικης.
Η συνταγη ειναι προσαρμογη απο εδω .

Δοση : 40 κομματια, περιπου
Βαθμος δυσκολιας : μετριος
Υλικα
για το φυλλο : 1 φλυτζανι φρεσκο γαλα,
                           1 φλυτζανι γιαουρτι προβειο παραδοσιακο,
                           1 φλυτζανι παρθενο ελαιολαδο,
                           150 gr βουτυρο αγελαδος λιωμενο,
                           1 αυγο,
                           1 κουταλια της σουπας ξυδι,
                           1 φλυτζανι νισεστε,
                           3 φλυτζανια αλευρι για ολες τις χρησεις,
                           1/2 φακελλακι baking powder,
                           1 κουταλακι του γλυκου αλατι.
για την κρεμα : 2,5 φλυτζανια γαλα φρεσκο,
                             1/2 φλυτζανι νισεστε,
                             3 κουταλιες της σουπας ζαχαρη,
                             1 αυγο,
                     απο 1 ακερωτο λεμονι, το ξυσμα της φλουδας.
για το σερβιρισμα : ζαχαρη αχνη.  
Προετοιμασια : 
Ξεκινηστε απο το φυλλο. Ριξτε το αλευρι και τον νισεστε στην επιφανεια εργασιας και ανοιξτε στην μεση μια λακκουβιτσα. Ριξτε μεσα ολα τα υπολοιπα υλικα εκτος απο το βουτυρο. Πλαστε το μιγμα σε μια μαλακη ζυμη και χωριστε το σε 12 μπαλλιτσες; σκεπαστε την ζυμη με μια πετσετα και αφηστε την να ξεκουραστει για μιση ωριτσα. 
Ετοιμαστε την κρεμα : βαλτε τα 2 φλυτζανια γαλα μαζι με την ζαχαρη σε ενα κατσαρολακι και βαλτε τα στην φωτια. Διαλυστε τον νισεστε στο υπολοιπο γαλα και προσθεστε το μιγμα, μαζι με το αυγο, χτυπημενο ελαφρα, το τριμμα της φλουδας απο το λεμονι στο γαλα, αναμιγνυοντας συνεχως. Συνεχιστε να αναμιγνυετε την κρεμα, μεχρι να δεσει. Αποσυρετε την απο την φωτια, και μολις χλιαρινει, σκεπαστε την με διαφανη μεμβρανη, για να μην πιασει κρουστα στην επιφανεια. 
Πασπαλιστε με νισεστε την επιφανεια εργασιας και ανοιξτε καθε μπαλλιτσα ζυμης σε ενα φυλλο σε μεγεθος ενος μεγαλου πιατου. Ενωστε τα φυλλα ανα 6, αλειφοντας τα με το βουτυρο. Ανοιξτε καθε "πακετο" φυλλων σε ενα λεπτο φυλλος, παχους 0,5mm. Τυλιξτε το φυλλο σε ρολο. Με ενα κοφτερο μαχαιρι με λεια λαμα, κοψτε το ρολο σε ροδελλες παχους περιπου 1 cm. Πιεστε με το δαχτυλο σας το κεντρο καθε ροδελλας, ετσι ωστε να ανοιξει (οπως η σερπαντινα) και να σχηματιστει ενα χωνακι. Γεμιστε το χωνακι με 1 γεματο κουταλακι κρεμα και τοποθετηστε το σε ενα ταψι, στρωμενο με αντικολλητικο χαρτι. 
Ψηστε τα "μυδακια" σε προθερμασμενο φουρνο, στους 200°C, μεχρι να ροδισουν. 
Βγαλτε τα απο τον φουρνο και πασπαλιστε τα με ζαχαρη αχνη. Σερβιρετε τα κατα προτιμηση ζεστα. 
Μπορειτε να τα καταψυξετε, ειτε πριν ειτε αφου τα ψησετε και βεβαια χωρις να τα πασπαλισετε με την αχνη. Οταν θελησετε να τα καταναλωσετε, αφηστε πρωτα να ξεπαγωσουν σε θερμοκρασια δωματιου; επειτα αναλογως ψηστε τα ή ζεστανετε τα στον μικροκυματικο, πασπαλιστε με την αχνη και σερβιρετε.

SFOGLIATELLE "COZZETTE"

I midye böreği sono le sfogliatelle turche, che, in un carto senso, rassomigliano alle cozze. Sono composte di pasta filo frolla e vengono farcite con una semplice crema pasticcera. La pasta filo frolla, detta anche kurù (parola turca che significa secco, che poi è passata anche nei termini della cucina greca), ha certo meno elasticità, contiene maggiore quantità di burro ed è più croccante dalla comune pasta filo. 
La ricetta è stata tratta da qui.

Dosi : ca 40 pezzi
Difficoltà : media
Ingredienti
per la sfoglia : 1 tazza di latte fresco intero,
                            1 tazza di yogurt greco tradizionale,
                            1 tazza di olio extravergine di oliva,
                            150 gr di burro fuso,
                            1 uovo,
                            1 cucchiaio di aceto,
                            1 tazza di maizena,
                            3 tazze di farina 00,
                            1/2 bustina di lievito chimico in polvere,
                            1 cucchiaino di sale.
per la crema : 2,5 tazze di latte,
                           1/2 tazza di maizena,
                           3 cucchiai di zucchero semolato,
                           1 uovo,
                     da 1 limone non trattato, la scorza grattuggiata.
per cospargere : zucchero a velo 
Preparazione : 
Per primo, preparate la pasta filo : mescolate la farina con la maizena sulla spianatoia e formate la fontenella. Nella conca formata versate tutti gli ingredienti tranne dal burro. Impastate fino ad avere un' impasto elastico. Dividetelo in 12 palline, copritele con un panno e lasciatele riposare per mezz'oretta. 
Preparate la crema : versate 2 tazze di latte in un pentolino, aggiungete lo zucchero e portatelo sul fuoco. Stemperate la maizena nel latte restante e versatelo nel pentolino, insieme all' uovo, sbattuto leggermente e la scorza del limone. Cuocete a fuoco moderato, mescolando con un cucchiaio di legno fino a diventare consistente. Ritirate dal fuoco e appena raffreddato, coprite la sua superficie con pellicola transparente, per non formare la crosticina. 
Spolverate  la spianatoia con maizena. Tirate ogni pallina d'impasto in una foglia alla grandezza di un grande piatto. Sovrapponete 6 foglie l'una sull'altra, spenellando la loro superficie con il burro fuso. Tirate il mucchio di foglie, in una sfoglia sottile, spessa ca 0,5 mm. Arrotolate la foglia su se stessa e formate un bastoncino. Con un coltello affilato e con lama liscia, tagliate ogni bastoncino in tante rondelline, spesse 1cm ca. Ripetete con il secondo mucchio di foglie. Prendete una rondellina, ponete un dito nel suo centro e tirate i suoi bordi verso la vostra mano; si formerà una sfogliatella, che fate attenzione a non srottolare. Farcite la sfogliatella con un cucchiaino abbondante di crema e adagiatelo su una leccarda, rinvestita di carta antiaderente. 
Cuocete le "cozzette" in forno preriscaldato a 200°C, modalitòa statico, fino a dorare (30 minuti ca). Sfornate, lasciate raffreddare un po' e cospargete di zucchero a velo. Servitele preferibilmente calde.
Potete congelare le cozzette, sia prima che dopo la cottura, e certo senza lo zucchero a velo. Quando volete consumarle, lasciatele prima scongelare a temperatura ambiente e poi cuocetele o riscaldatele al micoroonde; cospargete di zucchero a velo e servite.

ΤΟ ΜΠΟΥΚΟΒΟ // BUKOVO (FIOCCHI DI PEPERONI ROSSI PICCANTI)

ΤΟ ΜΠΟΥΚΟΒΟ

Το μπουκοβο, ειναι ενα μπαχαρικο που αποτελειται απο ολοκληρες (μαζι με τα σπορια τους), αποξηραμενες και τριμμενες σε μαλλον χοντρα κομματια, καυτερες πιπεριες. Ειναι πολυ διαδεδομενο κυριως στην Μακεδονια και γενικα στην Βορεια Ελλαδα. Η ονομασια του προερχεται απο το χωριο Bukovo (Буково), που βρισκεται παρα πολυ κοντα στην πολη Bitola της FYROM. Λεγεται οτι στο παρακειμενο ιστορικο μοναστηρι την Μεταμορφωσης, ενας καλογερος καλλιεργουσε ενα ειδος μεγαλοκαρπης, κοκκινης καυτερης πιπεριας, απο το οποιο προηλθε το μπουκοβο. Απο εκει φαινεται οτι διαδοθηκε σε ολα τα Βαλκανια, λεγεται δε και "μεσογειακο τσιλι". 
Η γευση του ειναι σιγουρα πικαντικη αλλα ευχαριστη. Μπορει να ειναι απο πολυ καυτερο εως γλυκο. Χρησιμοποιειται για να νοστιμιζει κρεατικα, σαλτσες, σουπες αλλα και σαλατες. Απαραιτητο για να δωσει μια ιδαιτερα πικαντικη γευση στην κλασσικη φασολαδα! Επισης χρησιμοποιειται στην αλλαντοποιια.

BUKOVO 
(FIOCCHI DI PEPERONI ROSSI PICCANTI)

Il bùkovo, è una spezia, molto diffusa nei Balcani. Viene chiamato anche "chilli Mediterranneo". Si tratta di peperoni rossi piccanti, essiccati e tritati in pezzi piuttosto grossi (fiocchi), semi compresi. Il suo nome proviene dal paesino Bukovo (Буково), che si trova molto vicino alla città di Bitola, in sud di FYROM. Si dice che nel storico monastero  della Trasfigurazione, che si trova a Bukovo, un monaco, coltivava una specie di grossi peperoni rossi molto piccanti, dai quali poi è stata derivata la spezia. In Grecia è molto diffuso sopratutto nella regione di Macedonia, che confina con FYROM.
Il suo sapore è certo piccante ma gradevolmente, e non lascia la sensazione del bruciore intenso e sgradevole p.e. del habanero. La sua piccantezza può variare dal molto piccante fino addiritura al dolce, cosa che dipende dal tipo dei peperoni dai quali proviene. Viene usato per condire portate di carni, sughi, minestre e più raramente anche insalate. Molto azzeccato il suo abbinamento con la fassolàda (tradizionali fagioli in umido) o con la feta nel cartoccio. Viene ancora usato nella salumeria tradizionale.