ΤΟ ΚΟΛΟΚΑΣΙ // IL TARO

ΤΟ ΚΟΛΟΚ'ΑΣΙ

Ο βολβός που είναι γνωστός ως κολοκάσι προέρχεται από το ριζικό σύστημα του φυτού Κολοκασία η εδώδιμος (Colocasia esculenta). Σήμερα το φυτό ευδοκιμεί στις τροπικές περιοχές όλων των ηπείρων. Πιστεύεται ότι η προέλευση του είναι από την Ασία καθώς  ήταν γηγενές στην Μαλαισία, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι το καλλιεργούσαν στην Ινδία πριν από το 5000 πΧ. Από την Ινδία μεταφέρθηκε και στην Αίγυπτο, όπου Έλληνες και Ρωμαίοι ιστορικοί το αναφέρουν ως σημαντική καλλιέργεια. 
Αποτελεί βασικό στοιχείο στην διατροφή  πολλών λαών στην Νότιο Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία και στον Ειρηνικό Ωκεανό. Στην Αυστραλία καλλιεργείται σε πολλές περιοχές, στα Δυτικά μάλιστα υπάρχει και η ιθαγενής ποικιλία Colocasia esculenta var. aquatilis. Στην Μεσόγειο, το κολοκάσι καλλιεργείται τοπικά στην Τουρκία (περιοχή της Αττάλειας) και βεβαίως στην Κύπρο, ιδιαίτερα μάλιστα στο χωριό Σωτήρας της Αμμόχωστου, όπου κάθε χρόνο πραγματοποιείται και το σχετικό φεστιβάλ. Στην Ελλάδα λίγοι το γνωρίζουν, καλλιεργείται όμως στην Ικαρία.
Στην αγορά θα συναντήσετε δύο είδη κολοκασίου, τις μάππες και τις πούλλες. Δεν προέρχονται από διαφορετικά είδη φυτών, αλλά είναι διαφορετικά μέρη από το ριζικό σύστημα του ίδου φυτού. Η μάππα είναι ρίζα που αναπτύσσεται κάτω από τον κεντρικό κορμό και είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος, κυλινδρική και ατρακτοειδής με μήκος που κυμαίνεται από 10 έως 30 εκ.  Οι πούλλες είναι τα παρακλάδια που βγάζει η κεντρική ρίζα, είναι μικρότερα σε μέγεθος και θεωρούνται κατώτερης ποιότητας.
Το κολοκάσι είναι ακατάλληλο για βρώση όταν είναι ωμό, λόγω της παρουσίας οξαλικού ασβεστίου και ραφίδων (κρυστάλλων οξαλικού ή πυριτικού ασβεστίου που βρίσκονται μέσα στους φυτικούς ιστούς) στα φυτικά κύτταρα. Η τοξίνη αυτή εξουδετερώνεται με πολύωρο μούλιασμα σε νερό ή με το μαγείρεμα. Επίσης θα πρέπει να προσέχετε όταν καθαρίζετε το κολοκάσι, να μην πιάσετε μετά τα μάτια σας, γιατί μπορεί να προκληθεί σοβαρός ερεθισμός.
Η χρήση του και η υφή του μοιάζει με αυτήν της πατάτας; οι κόκκοι του αμύλου στο κολοκάσι, είναι 10 φορές μικρότεροι από αυτούς της πατάτας, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μαγειρεύεται πιο εύκολα, είναι πιο εύπεπτο και επίσης ενδείκνυται στους διαβητικούς, καθώς δεν ανεβάζει τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα. Είναι πλούσιο σε ασβέστιο, κάλιο, βιταμίνες του συμπλέγματος Β και σίδηρο, αλλά περιέχει μικρή ποσότητα βιταμίνης C. Επίσης είναι φτωχό σε φυτικές πρωτεΐνες. Η γεύση του είναι ουδέτερη και το χρώμα της σάρκας υπόλευκο έως ελαφρά κίτρινο και δεν αλλοιώνεται ουσιαστικά κατά το μαγείρεμα. Μαγειρεύεται με διάφορους τρόπους : βραστό, ψητό ή τηγανητό.

IL TARO

Il taro o eddo, è un tubero che viene dalla pianta Colocasia esculenta, una delle prime piante coltivate nel mondo! Probabilmente, la pianta è originaria della Malaysia, e da lì è stata diffusa in varie zone del Pacifico, ma anche in India, dove sono indizi che veniva coltivata prima del 5000 aC! Dall' India poi, è stata conosciuta in Egitto e in altri paesi mediterranei. Storici greci e romei fanno riferimenti alla coltivazione del taro, che la definiscono importante assai.
Il taro, rappresenta una base alimentare di particolare importanza per popolazioni asiatiche, africane, sudamericane e del Pacifico. In Australia esiste la variante indigena
Colocasia esculenta var. aquatilis. Nella zona del Mediterraneo, il taro viene coltivato in Turchia (Antalya e paesi limitrofi) e certo in Cipro, principalmente al paese di Sotiras, vicino a Famagusta, dove ogni anno viene organizzata anche la fiera relativa. In Grecia è pressochè sconosciuto, anche se ci sono poche coltivazioni sull' isola di Ikaria.
Il tubero del taro, ha la particolarità di essere tossico se mangiato crudo. La tossicità viene causata da calcoli di acido ossalato, presenti nelle fibre del taro. Fra l' altro si deve stare attenti a non toccare gli occhi dopo aver maneggiato la polpa del taro, perchè può causare forti irritazioni. La tossicità viene abattuta con la cottura, siccome l' ossalato di calcio non è termoresistente; anche l' ammollo in acqua per tutta la notte, annienta la tossicità del tubero.
Il taro ha proprietà nutrizionali equivalenti alla patata. E una fonte importante di amido; la dimensione dei granuli di amido è decisamente inferiore a quelli della patata, cosa che lo rente migliore in cottura e più facilmente digeribile. Il taro è indicato per la dieta dei diabetici, siccome non alza il livello di glicemia nel sangue. E una buona fonte di carboidrati, fibre, sali minerali, potassio, ferro e vitamine del complesso B, ha quantità più elevate del calcio, ma è povero in vitamina C. E inoltre povero di proteine vegetali.
Il suo sapore è neutro, il colcore della sua polpa biancasto e non cambia durante la cottura.
Viene cucinato in vari modi, bollito, grigliato o fritto.